Różnica między NB-IOT a LTE-M

Internet rzeczy (IoT) jest jednym z kluczowych elementów transformacji cyfrowej i cyfrowej, a także Big Data i Analytics. Jednak dojrzałość aplikacji IoT i technologii sieciowych spowodowała eksplozję liczby podłączonych urządzeń. Oczekuje się, że liczba podłączonych urządzeń IoT osiągnie 50 miliardów do 2022 roku. Obecna ewolucja IoT bardzo różni się od regularnej ewolucji mobilnej. Podczas gdy ten ostatni koncentruje się tylko na łączności, ewolucję IoT należy rozwiązać od końca do końca. Jednak istniejące technologie komórkowe nie są szczególnie dobrze przystosowane do urządzeń i przedmiotów opracowanych specjalnie dla Internetu przedmiotów. Mobilne sieci szerokopasmowe muszą ewoluować, aby stać się kompatybilne z IoT.

Branże rozważają teraz inteligentne podejście do zaspokojenia niskiej mocy, niskiej przepustowości, bardzo dużej liczby połączeń i bardzo niskiego kosztu dla jednostki końcowej lub modemu. Prowadzi to do potrzeby nowych sieci obszarowych o niskiej mocy (LPWAN) w celu spełnienia zmieniających się wymagań WSNS. Zaczęło się to od definicji nowych kategorii urządzeń LTE. Celem było dostosowanie się do określonych wymagań dotyczących IoT, takich jak niska mobilność, niski zużycie energii, daleki zasięg i niski koszt. Zarówno LTE-M, jak i NB-IOT odgrywają ważną rolę w łączeniu szeregu urządzeń IoT. Ale pojawia się pytanie: który jest najlepszym wyborem, aby zająć się wymaganiami ogromnej liczby urządzeń IoT?

LTE-M

LTE-M, skrót od LTE CAT M1, to technologia obszaru o niskiej mocy (LPWAN) standaryzowana przez 3GPP w 2016 r. W wydaniu 13 w celu rozwiązania wymagań Internetu rzeczy (IoT). 3GPP (projekt partnerstwa trzeciej generacji) jest organem standaryzacji, który określa systemy komunikacji mobilnej LTE/LTE, a także 3G Ultra i 2G GSM. Początkowa wersja standardów LTE MTC została zrealizowana z 3GPP Release 8 na podstawie kategorii 1. Aby zwiększyć możliwości LTE dla ewoluującego rynku IoT, kluczowym celem wydania 13 jest zdefiniowanie nowego typu kategorii UE o niskiej złożoności, która obsługuje zmniejszoną przepustowość, zmniejszoną moc transmitowaną, długą żywotność baterii i rozszerzone działanie pokrycia. Jest to CAT-M1, znany wcześniej jako Cat-M, który zapewnia ulepszenia zasięgu w celu osiągnięcia dalszych ulepszeń zużycia energii.

NB-IOT

Nowa kategoria urządzenia LTE-M nie była jednak wystarczająco bliska, aby obsługiwać wymagania LPWAN IoT. Tak więc w 2015 r. 3GPP zatwierdziła propozycję standaryzacji nowej technologii dostępu do wąskiego opaski o nazwie wąskabandowa IoT lub po prostu NB-IOT. Nowy standard w szczególności dotyczy wymagań ogromnej liczby urządzeń o niskiej przepustowości, niskiego zużycia energii, ulepszonej pokrycia w pomieszczeniach i zoptymalizowanej architektury sieciowej. W przeciwieństwie do EMTC, które można wdrożyć tylko w pasm, wykorzystując bloki zasobów w normalnym przewoźniku LTE, NB-IOT może być również wdrażane w nieużywanych blokach zasobów w pasmach ochronnych przewoźników LTE lub samodzielnie do wdrażania w dedykowanym spektrum. Wymagania NB-IOT są takie same dla MTC, ale koncentrując się na niskich masywnych scenariuszach MTC.

Różnica między NB-IOT a LTE-M

Podstawy

LTE CAT-M1, znany również jako komunikacja typu ulepszona (a czasem po prostu nazywana Cat-M) lub po prostu nazywana LTE-M, jest technologią obszaru o niskiej mocy (LPWAN) standaryzowaną przez 3GPP w 2016 r. W wersji 13 do wersji 13 do wersji 13 Zajmij się wymaganiami Internetu rzeczy (IoT). Został zaprojektowany w celu ukierunkowania przypadków użycia IoT i M2M o niskich, niskich ulepszeniach i zakresu zasięgu. Jednak nowa kategoria urządzenia LTE-M nie była wystarczająco zbliżona do możliwości LPWA. W 2015 r. 3GPP zatwierdziła propozycję standaryzacji nowej technologii dostępu do wąnosobowego radiowego o nazwie wąskabandowa IoT lub po prostu NB-IOT. NB-IOT jest kolejnym protokołem LPWAN rządzonym przez 3GPP w wersji 13 i dalszy rozszerzony w wydaniu 14 i wydaniu 15.

Architektura

LTE-M postępuje zgodnie z innymi późnymi protokołami 3GPP, które są oparte na IP. Chociaż nie jest to architektura MIMO, przepustowość jest zdolna do 375 kb / s lub 1 Mbps na łączu w górę, a także łącza w dół. Wiele urządzeń jest dozwolonych w sieci CAT-M1 przy użyciu tradycyjnego algorytmu SC-FDMA. Wykorzystuje także bardziej złożone funkcje, takie jak przeskakiwanie częstotliwości i kodowanie turbodoładowania. NB-IOT działa również w licencjonowanym spektrum, podobnie jak LTE-M i jest oparty na multipleksowaniu OFDMA (w dół) i SC-FDMA (Uplink) i używa tego samego odstępu podnośnika i czasu trwania symbolu.

Zastosowanie

W przeciwieństwie do EMTC, które można wdrożyć tylko w pasm, wykorzystując bloki zasobów w normalnym przewoźniku LTE, NB-IOT może być również wdrażane w nieużywanych blokach zasobów w pasmach ochronnych przewoźników LTE lub samodzielnie do wdrażania w dedykowanym spektrum. Wymagania NB-IOT są takie same dla MTC, ale koncentrując się na niskich masywnych scenariuszach MTC. Część częstotliwości nośnej LTE jest przydzielana do stosowania jako częstotliwość NB-IOT. Ten alokacja jest zwykle wykonywana przez usługodawcę, a urządzenia IoT są odpowiednio skonfigurowane. Umożliwia to elastyczność we wdrażaniu LTE, WCDMA i GSM. To z kolei pozwala na wdrożenie teoretycznie do 200 000 urządzeń na komórkę.

NB-IOT vs. LTE-M: wykres porównawczy

Streszczenie

Krótko mówiąc, zarówno LTE-M, jak i NB-IOT odgrywają ważną rolę w łączeniu szeregu urządzeń IoT. LTE-M zmniejszył szerokość kanału do 1.4 MHz, NB-IOT zmniejsza go dalej do 180 kHz z tych samych powodów, znacznie zmniejszając koszty i moc. Niezależnie od różnic, NB-IOT opiera się na multipleksowaniu OFDMA (łącza w dół) i SC-FDMA (w górę łącza) i wykorzystuje ten sam odstęp podnośniczy i czas trwania symbolu. Umożliwia to dostawcom usług mobilnych optymalizację ich spektrum za pomocą szeregu opcji wdrażania dla GSM, WCDMA i LTE Spectrum.