Różnice między islamem a dżihadem

Wstęp

W praktycznie wszystkich narodach świata termin dżihad stał się synonimem przemocy i zaburzeń. Nawet obywatele Bliskiego Wschodu, którzy są świadomi prawdziwego znaczenia słowa dżihad, jak ujawniono w Koranie, często wyrażają negatywne uczucia podczas mówienia o tym. Dzieje się tak, ponieważ międzynarodowe organizacje medialne stale przypisują dżihadystom międzynarodowe akty terroryzmu i morderstwa. Można powiedzieć, że słowo dżihad został porwany przez terrorystów na całym świecie, aby uzasadnić swoje akty dzikości.

Słowo islam faktycznie oznacza poddanie się woli Bożej, a słowo dżihad jest używane w Koranie, aby odnosić się do procesu walki lub dążenia do wypełnienia tego mandatu (Kiser, 2008). Nie ma dużej różnicy między znaczeniem tych dwóch słów, ponieważ oba odnoszą się do procesu doskonałości w służbie Boga. Oba słowa faktycznie wskazują, że wierzący powinni dążyć do utrzymania czystości i poświęcenia Bogu we wszystkich okolicznościach. Rzeczywiście, można powiedzieć, że pojęcie dżihadu znajduje się nie tylko w Koranie, ale jest również praktykowane przez chrześcijan, Hindusów i buddystów. Jest tak, ponieważ wszystkie te religie zachęcają wierzących do walki z grzechami wewnętrznymi, a także złem zewnętrznym w społeczeństwie (Fatoohi, 2009).

Nie ma prawdziwych różnic między islamem a dżihadem

Nie ma rzeczywistych różnic między słowami islam i dżihadem, ale należy zauważyć, że to ostatnie przyznano negatywne znaczenie bez przyczyny w XXI wieku. Według Khana (2010) słowa islam i dżihad oznaczają utrwalanie pokoju wśród obywateli świata. Niewiele osób zdaje sobie sprawę, że w Koranie nie ma wzmianki o wyrażeniu świętej wojny. Słowo Święta Wojna zostało po raz pierwszy użyte w 1095 r. Przez papieża Urbana II, kiedy zachęcał chrześcijan w Europie, aby uczynić świętą pielgrzymkę do Jerozolimy, aby prowadzić wojnę i uchwycić ziemię, w której urodził się Jezus Chrystus (Tyerman, 2008).

Koran faktycznie wspomina o Żydach w różnych fragmentach, a także nazywa chrześcijan jako ludzi z książki ze względu na ich poświęcenie się naukom Jezusa, Mojżesza i Abrahama- wszyscy są ważnymi prorokami w islamie (Kiser, 2008). Muzułmanie od wieków współistnieją z ludźmi różnych wyznań. Według Fatoohi (2009) nauki Proroka Muhammada, jak zapisano w Sunna, faktycznie potwierdzają, że pierwsze sprawy, które zostaną wypróbowane w dniu wyroku, to te, które mają związek z rozlewaniem niewinnej krwi. Koran potępia również akty terrorystyczne i doradza, że ​​wierzący, którzy się w nich angażują, powinni zostać ukarani w najcięższy sposób (Fatoohi, 2009).

W islamie słowo dżihad faktycznie odnosi się do procesu poświęcenia się samej służby Boga poprzez zewnętrzne akty miłosierdzia, a także wewnętrzne oczyszczanie. Według Kiser (2008) istnieją różne poziomy dżihadu. Muzułmanin może prowadzić wewnętrzny dżihad, aby walczyć z złymi pragnieniami i osiągnąć wysokie standardy moralne. Społeczność może prowadzić dżihad społeczny, aby dostarczyć społeczeństwo od niesprawiedliwych władców lub zwalczać ucisk (Kiser, 2008). Oczekuje się również, że muzułmanie będą prowadzić fizyczny dżihad, gdy ich narody lub społeczności są inwazani przez zagranicznych tyranów. Fizyczny dżihad jest uznawany za najwyższą formę dżihadu, ponieważ może to spowodować śmierć osoby, która się w nią angażuje, a zatem wzywa do ostatecznej ofiary (Streusand, 1997).

Koran stwierdza, że ​​fizyczny dżihad ma być prowadzony tylko w celach obronnych, a nie terroryzować niewinnych obywateli innych narodów i wyznań. W Koranie nie ma wersetu, który upoważnia lub zachęca do zamachu samobójczego pod jakimkolwiek pretekstem. Według Fatoohi (2009) Koran uczy, że zmuszanie ludzi do nawrócenia islamu na siłę jest przestępstwem, które należy ukarać zgodnie z prawem.

Wniosek
Słowa islamu i dżihadu można powiedzieć, że są synonimami, ponieważ oboje wzywają muzułmańskiego wierzącego do poddania się woli Boga. Żaden z nich nie opowiada się za tym, że muzułmanie powinni prowadzić wojnę z obywatelami innych narodów, ani zdecydowanie przekształcić ich na islam. Oba słowa zachęcają wierzących do poddania się wyższym wartościom moralnym w poszukiwaniu Boga, i działają w przebaczeniu i miłosierdzie podczas interakcji z ludźmi z innych wyznań religijnych.