Różnica między samorealizacją a samooceną

Samokontrola i samoocena to dwie koncepcje stosowane głównie w psychologii humanistycznej, szczególnie w badaniu ludzkiej osobowości i rozwoju. Znaczenie i użycie tych dwóch terminów ewoluowało z czasem, w jaki sposób zostały najpierw wymyślone i zdefiniowane. Wraz z tą ewolucją jest wprowadzenie innych terminów i pojęć, które są złożone ze sobą. Najpopularniejsza definicja obu słów byłaby Abrahama Maslowa, który użył obu tych terminów w jego teorii motywacji w hierarchii potrzeb.

Te dwa terminy mogą zaczynać się od tego samego słowa, ale są bardzo różne. Samokontrola, nawet w swojej ewolucji, jest postrzegana jako dysk, cel końcowy lub sam proces. Z drugiej strony samoocena, poza teorią Maslowa, jest bardziej cechą lub stanem osobowości. Więcej tej różnicy, a także innych, są omawiane dalej w następujących.

Co to jest samorealizację?

W nowoczesnej i popularnej koncepcji samorealizacja jako humanistyczni psychologowie to definiują to tendencja do spełnienia swojego potencjału. Carl Rogers nazywa to podstawowym motywem, podczas gdy Abraham Maslow uważa go za nie tylko wyższe zamówienie, ale najwyższą potrzebę, osiągnące tylko wtedy, gdy do pewnego stopnia zaspokojenie niższe potrzeby. Rogers wzywa osobę, która osiągnęła swój potencjał jako w pełni funkcjonująca osoba, podczas gdy Maslow nazywa tę osobę samozwańczą osobą. Niezależnie od przypadku wymieniają cechy wspomnianych indywidualnych i wspólnych dla obu kreatywności, silne relacje interpersonalne i pozytywny światowy widok.

Po raz pierwszy ukuł niemiecki neurolog i psychiatra Kurt Goldstein w swojej książce, Organizm: holistyczne podejście do biologii pochodzące z danych patologicznych u człowieka Opublikowane w 1939 roku. Goldstein opisał samorealizację jako ostateczny cel każdego organizmu, a nie tylko ludzi. Wszystkie inne zachowania i dyski obserwowane w organizmie są tylko przejawami samorealizacji. Goldstein zasugerował również, że samorealizacja może wystąpić w dowolnym momencie życia organizmu. W miarę ewolucji koncepcji samorealizację zastosowano zamiennie z terminem samorealizację, chociaż te dwa terminy mają różnice.

Co to jest poczucie własnej wartości?

Poczucie własnej wartości jest powszechnie zdefiniowane w psychologii jako ogólne subiektywne poczucie własnej wartości jednostki. Obejmuje to postawy, przekonania i uczucia wobec siebie. Większość psychologów zgadza się, że samoocena może być albo trwałą cechą osobowości lub stanem przejściowym. Większość psychologów zgadza się również, że samoocena rozwija się z czasem, zaczynając od dzieciństwa i wpływa na interakcje jednostki z innymi ludźmi, zwłaszcza rodzicami. Carl Rogers nazywa to również własną wartością i sugeruje, że jest to wynikiem zgodności własnego wizerunku i idealnego siebie. Abraham Maslow nazywa poczucie własnej wartości jako jedna z potrzeb szacunku, czwarty poziom potrzeb tuż poniżej potrzeby samorealizacji. Mówi się, że ludzie o wysokim poziomie samooceny wierzą w siebie, dumni z tego, co robią, a także wrażliwi na potrzeby i uczucia innych.

Sam termin został po raz pierwszy wymyślony przez Williama Jamesa, amerykańskiego filozofa i psychologa, w jego wielu pracach zatytułowanych, Zasady psychologii, Opublikowane w 1890 roku. W książce James zdefiniował samoocenę jako stosunek sukcesów jednostki do jej pretensji, termin James użył do aspiracji lub oczekiwań danej osoby. W konceptualizacji Jamesa samoocena można zwiększyć poprzez zwiększenie sukcesu lub obniżenie aspiracji.

Różnica między samorealizacją a samooceną

Definicja

Samokontroli to tendencja do spełnienia swojego potencjału. Poczucie własnej wartości to ogólna subiektywna ocena wartości.

Pierwsze użycie tego terminu

Samokontrola została wymyślona przez Kurta Goldsteina w 1939 roku, a poczucie własnej wartości po raz pierwszy wykorzystał William James w 1890 roku.

Oryginalna koncepcja

Samoaktywnalizacja została pierwotnie konceptualizowana przez Kurta Goldsteina jako ogólny cel każdego organizmu w celu aktualizacji jego zdolności. Poczucie własnej wartości zostało po raz pierwszy konceptualizowane przez Williama Jamesa jako stosunek sukcesów nad pretensjami.

Nowoczesna koncepcja

Samokontrola jest dziś zdefiniowana jako tendencja do osiągania pełnego potencjału u ludzi. Poczucie własnej wartości jest teraz definiowane jako ogólne poczucie własnej wartości.

W hierarchii potrzeb Maslowa

Samokontrola jest najwyższą potrzebą w hierarchii potrzeb Maslowa, podczas gdy samoocena jest jedną z potrzeb szacunku, która jest czwartym poziomem w hierarchii, tuż poniżej samorealizacji.

Charakterystyka u osoby

Mówi się, że osoby samozadowolone są kreatywne, mają silne relacje interpersonalne i pozytywne światopogląd, podczas gdy ludzie o dużej poczuciu własnej wartości mówi się, że mają w sobie wiarę, dumni z tego, co robią, i są wrażliwi na potrzeby i uczucia innych.

Inne warunki

Samokształcenie jest czasami używane zamiennie i mylą się z samorealizacją, podczas gdy samoocena i samozadowolenie są używane jako synonimy samooceny.

Samorealizacja a samoocena

Podsumowanie samorealizacji w porównaniu do samooceny

• Samokontrola to potrzeba spełnienia własnych potencjałów, a samoocena jest ogólną subiektywną oceną siebie
• Znaczenie i wykorzystanie samorealizacji i samooceny ewoluowały i zmieniły się od tego, jak zostali po raz pierwszy konceptualizowani.
• Termin samokontroli został wymyślony przez Kurta Goldsteina w celu odniesienia się do celu dowolnego organizmu, aby zrealizować jego zdolności. Dziś samorealizacja odnosi się do potrzeby zaspokojenia potencjału.
• Poczucie własnej wartości zostały po raz pierwszy wykorzystane przez Williama Jamesa w odniesieniu do stosunku sukcesów w stosunku do pretensji lub aspiracji i oczekiwań.
• Samoaktywne osoby są kreatywne, mają silne relacje i mają pozytywny światowy widok. Osoby z wysoką samooceną wierzą w siebie, są dumne z tego, co robią, i są wrażliwe na uczucia i potrzeby innych.