Różnica między klasycznym realizmem a neorealizmem Jak postrzegać świat jako „na wpół puste” na dwa podobne sposoby

Realizm kontra neorealizm

Na świecie są dwa rodzaje ludzi: ci, którzy myślą o tym, jak powinien być świat, i ci, którzy radzą sobie z nim tak, jak to jest. Ta ostatnia grupa jest powszechnie określana jako „realistów.„Realizm jest diametralnie przeciwny romantyzmowi lub idealizmowi; Oferuje zimne, obliczające przedstawienia dotyczące funkcjonowania świata, które często są uważane za pesymistyczne. Z perspektywy stosunków międzynarodowych realizm w podobny sposób realizuje globalną politykę: równowaga władzy kierowana przez narody, które po prostu starają się osiągnąć wąski interes własny. Realizm można faktycznie podzielić na dwie podkategorie: klasyczny realizm i neo-realizm. Różnice są niewielkie, ale zasługują na pewną dyskusję.

Niccolò Machiavelli jest często nazywany jednym z pierwszych realistów politycznych, kiedy napisał książę. W swoim traktacie wyjaśnia proces, w którym książę może utrzymywać lub osiągnąć władzę polityczną, nawet jeśli poprzez moralnie wątpliwe przedsięwzięcia. (Koniec usprawiedliwia środki w oczach realistów, więc konflikt - nawet gwałtowne - są nieuniknione.) Dopiero w 1979 r. Waltza podejmowanie realizmu pożycza z klasycznej tradycji, ale czyni go bardziej naukowo stosowanym do epoki współczesnej - w ten sposób tworząc neorealistyczną szkołę myślenia.

Siła napędowa obu szkół myślenia jest państwem narodowym. Jest to podstawowa jednostka i aktor polityczny, który uwzględnia każde równanie dla realisty. Każdy państwo narodowe jest uważane za jednostkę jednolitą, której jedyną misją jest samodzielne-po prostu, każdy kraj jest zainteresowany jedynie ochroną siebie. Jak wspomniano wcześniej, konflikt jest nieunikniony z perspektywy realistycznej. Pościg za samozachowanie powoduje „dylemat bezpieczeństwa”: ponieważ państwa budują i zwiększają własne wojsko, aby się chronić, wpływają na sąsiednie lub konkurencyjne państwa, aby zrobić to samo, co bezpośrednia reakcja. Rezultatem jest zwykle konflikt, który nie był przeznaczony. Zimna wojna najlepiej zawiera to zjawisko.

Chociaż zgadzają się, że konflikt jest nieunikniony, klasyczni i neorealistowie różnią się od tego, dlaczego ten konflikt pojawia się. Klasyczny realizm izoluje źródło konfliktu jest wynikiem ludzkiej natury, która jest niedoskonała i wadliwa. Neorealistów postrzegają konflikt z bardziej systemowego punktu obserwacyjnego i odrzucają subiektywny charakter klasycznej szkoły. Parafrazując walc, jeśli ludzka natura jest przyczyną wojny, jest to również przyczyną następujących porozumień pokojowych. Neorealists twierdzą, że system międzynarodowy, który opisują jako „anarchiczne”, wpływa na podmioty krajowe rywalizujące o władzę z powodu braku globalnego systemu zarządzania lub władzy centralnej. Organizacja Narodów Zjednoczonych z pewnością nie można uznać za siłę lewiatanową, która skutecznie nadzoruje i dyktuje wszystkie działania globalne, więc narody są zwykle pozostawione własnym urządzeniom, jak zapewnić swój autorytet w globalnym teatrze stosunków międzynarodowych.

Aby lepiej sformułować sposób funkcjonowania świata, neorealizm starał się stworzyć bardziej metodyczne i obiektywne podejście do dziedziny stosunków międzynarodowych. Neorealizm zapożycza i poprawia tradycje klasycznej szkoły, opierając się na jej empiryzmie. Teoretycy neorealistyczni interpretują politykę światową jako delikatny system równowagi: bez względu na styl rządowy, każdy naród jest postrzegany jako jednostka podstawowa w równaniach neorealistycznych. Wszystkie państwa narodowe są podobne pod względem potrzeb - energii, żywności, wojska, infrastruktury itp. - ale różnią się ich zdolnością do zaspokajania tych potrzeb. Zdefiniowane jako „rozkład zdolności”, te deficyty w skończonych zasobach ograniczają współpracę między podmiotami krajowymi, ponieważ każda ze stron obawia się wszelkich względnych korzyści przez ich konkurentów. Zyski osiągnięte przez konkurentów zmniejszają względną potęgę państwa własnej. To ciągła gra polegająca na „jednym z nich” po drugiej stronie, a neorealistowie starają się obliczyć ten akt równoważenia.

Klasyczni realistowie i neorealistowie są wycinani z tego samego tkaniny. Jeśli już, nie należy ich postrzegać jako osobne ideologie, ponieważ ich wartości podstawowe są niezbędne identyczne. Neorealizm jest naturalnym postępem modelu klasycznego, ponieważ jego potrzeba dostosowania się do znacznie bardziej złożonego systemu stosunków międzynarodowych. Szkło jest „na wpół puste” w realizmie, a te dwie wersje filozoficzne różnią.