Różnica między autonomią a suwerennością określającą prawo do samorządu

Mapa pokazująca flagi świata

Autonomia kontra suwerenność: określenie prawa do samorządu

Podczas pękania otwierania tezaurusa, aby znaleźć synonimy „Wolności”, niewątpliwie natkniemy się na słowa „autonomia” i „suwerenność.”(Jeśli czujesz potrzebę, idź teraz i sprawdź swojego tezaurusa. poczekam.) Na poziomie powierzchni te dwa terminy wydają się porównywalne. Obaj świętują wolną wolę i stają jako wojownicze władzy autorytarnej. Jednak te dwa słowa nie są doskonałymi odpowiednikami.
Autonomia wskazuje na istnienie organu centralnego. Autonomia jest przyznawana mniejszym podmiotowi przez jakiś wyższy autorytet. Na przykład Puerto Rico jest uważane za autonomiczne u.S. Terytorium, co oznacza, że ​​państwo może swobodnie realizować własną wersję samorządu, ale robi to pod władzą rządu federalnego Stanów Zjednoczonych Ameryki. Chociaż autonomia pociąga za sobą pewne swobodę w dziedzinie samo-liberalności, wolność jest wynikiem zjawiska spływu, w którym władza pochodzi z większej, bardziej autorytatywnej jednostki.

Suwerenność ma odwrotny związek z władą w porównaniu z autonomią. Zamiast schodzić z organu centralnego, suwerenność jest władzą centralną. Suwerenność wyrywa kontrolę nad dziedziną kraju. Termin ten niesie ze sobą guma imperializmu. Według słów pierwszego prezydenta tureckiego Mustafy Kemal Ataturk: ​​„Suwerenność nie jest podana, jest przyjmowana.„Zazwyczaj potężna istota polityczna ma suwerenność nad konkretnym mniejszym podmiotem politycznym lub terytorium. Wracając do przykładu Puerto Rico, rząd USA posiada suwerenność nad tym terytorium bezcestunkowym.

W wielkim programie stosunków międzynarodowych suwerenne państwo jest ostateczną jednostką polityczną. Organizacja Narodów Zjednoczonych określa suwerenny naród jako ten, który jest pełna kontroli nad sprawami - bez żadnego zewnętrznego wtrącania się - w ramach granic. Definicja jest niejasna i zwykle otwarta na dyskusję wśród istniejących członków. Jednak wspólny wątek wśród tych krajów wyróżniających się jako suweren jest konsekwentna samowystarczalność, która nie wymaga finansowego poparcia większego podmiotu politycznego. (To prawda, że ​​jest to dyskusyjne dla krajów takich jak Korea Północna lub Kuba, które od dawna zależą od poparcia z większych państw komunistycznych/socjalistycznych, takich jak Chiny i Wenezuela.)

Zastosowanie terminu autonomia jest zwykle stosowana do regionów lub terytoriów z populacją ludzi, którzy chcą stwierdzić swoją niezależność od większego, centralnego organu. Quebec jest doskonałym przykładem podmiotu politycznego, który chce potwierdzić się jako autonomiczna prowincja. Francuskie Quebecoise reprezentuje ruch polityczny, który próbuje szukać większej autonomii od kanadyjskiego rządu federalnego, a jednocześnie jest częścią Federacji Prowincji.

Czasami strefy autonomiczne są ustalane w granicach suwerennego narodu. Zazwyczaj strefy te zawierają mniejszość etniczną, która uważa się za niezależną od większego państwa narodowego. Chiny ustanowiły takie strefy dla terytoriów takich jak Tybet i Wewnętrzna Mongolia. Chociaż w tych strefach występują ruchy niezależności w celu ustanowienia całkowitej niezależności od chińskiej partii komunistycznej, te autonomiczne terytoria mają własne samorząd lokalny i prawa legislacyjne. Niezależnie od przyznanej autonomii, Chińska Republika Ludowa nadal posiada suwerenność nad strefami. Podobne strefy autonomiczne można znaleźć w Rosji, Nowej Zelandii i Indiach.

W przesuwnej skali czystej wolności autonomia znajduje się poniżej suwerenności. Różnice mają charakter czysto techniczny i retoryczny. Na pytanie, gdzie powstrzymuje się autonomia i suwerenność, najlepiej odpowiedzieć na „ostateczny arbiter”, a mianowicie uprawnienia do podejmowania ostatecznej decyzji lub unieważnienia decyzji innych. Jeśli ta moc nie jest w tobie, prawdopodobnie nie jesteś uważany za suwerenny.
Jay Stooksberry