Syrop kukurydziany o wysokiej zawartości fruktozy vs. Cukier

Użycie sztucznych słodzików i dodanych cukrów, takich jak Syrop kukurydziany o wysokiej fruktozie (HFC) w przeciwieństwie do cukier W przetworzonej żywności stała się tematem debaty wśród konsumentów świadomych zdrowia. Syrop kukurydziany o wysokiej zawartości fruktozy zawiera kombinację glukozy i fruktozy, a producenci uważają, że jest tańszy w użyciu niż sacharoza (cukier). Pojawiło się wiele badań, które pokazują, dlaczego HFC jest szkodliwe i jak wpływa na zdrowie, ale to, czy jest to kategorycznie gorsze niż cukier, że jest nadal przedmiotem dyskusji.

Cukier i syrop kukurydziany o wysokiej zawartości fruktozy mają taką samą wartość kaloryczną, ale HFC ma wyższy wskaźnik glikemiczny. HFC mają również wyższą zawartość fruktozy niż cukier, a organizm przetwarza fruktozę inaczej niż inne cukry.^[1]

Porównanie to analizuje trwającą debatę, literaturę naukową z opublikowanych badań dotyczących syropu kukurydzianego o wysokiej fruktozie, a także różnice w składzie i produkcji dwóch słodzików.

Wykres porównania

Różnice - podobieństwa - Syrop kukurydziany o wysokiej zawartości fruktozy w porównaniu z cukrem

	Syrop kukurydziany o dużej zawartości fruktozy	Cukier
	Obecna ocena to 3/5 1 2 3 4 5 (21 ocen)	Obecna ocena to 3.75/5 1 2 3 4 5 (83 oceny)
Źródło	kukurydza	Curek, buraki
Rodzaje włączonych cukrów	Glukoza, fruktoza	Sacharoza (disacharyd składający się z 50% fruktozy i 50% glukozy ze sobą)
Indeks glikemiczny	87	60
Cukry	26 g	99.91 g (na 100 g)
Tłuszcz	0 g	0 g
Białko	0 g	Nic
Węglowodany	76 g	99.98 g (na 100 g)
Błonnik pokarmowy	0 g	0 g
Woda	24 g	0.03G (na 100 g)
Wstęp	Syrop kukurydziany o wysokiej zawartości fruktozy obejmuje dowolną grupę syropów kukurydzianych, które przeszły enzymatyczne przetwarzanie, aby przekształcić część jej glukozy w fruktozę w celu uzyskania pożądanej słodyczy.	Cukier stołowy lub sacharoza to związek organiczny najczęściej postrzegany jako biały, bezwonny, krystaliczny proszek o słodkim smaku.
Produkcja	Kukurydzone, skrobi kukurydziane przetwarzane do syropu kukurydzianego, enzymy dodane w celu zmiany makijażu chemicznego, zmieszane z HFCS 90, aby stworzyć HFCS 55	Krucanka cukrowska: frezowany, sok ekstrahowany, odparowane wodę, kryształy cukru oddzielone wirówką, kryształy rafinowane buraki cukrowe: buraki namoczone w gorącej wodzie, cukry izolowane przez filtrację i oczyszczanie, odparowane wodę, kryształy oddzielone.
Zastosowania	Napoje bezalkoholowe, przetworzona żywność, wypieki, płatki zbożowe	Wypieki, naturalne płatki, słodzik stołowy
Kalorie (1 łyżeczka)	16 kalorii	99.98 g (na 100 g)
Produkty	Regularne napoje bezalkoholowe (w U.S.), takie jak Coke, Pepsi i Mountain Dew przetworzone wypieki, takie jak ciastka wstępnie zapakowane, ciasteczka słodkie płatki, takie jak Lucky Charms, Cocoa Puffs	Regularne napoje bezalkoholowe w Meksyku i innych krajach Świeże towary piekarniowe płatki organiczne, takie jak Kashi i Annie's
Czynnik zdrowotny	Zbyt duża konsumpcja prowadzi do otyłości i chorób, takich jak cukrzyca. Najczęściej spotykane w produktach ubogich w składniki odżywcze.	Zbyt duża konsumpcja prowadzi do otyłości i chorób, takich jak cukrzyca. Może również prowadzić do próchnicy.

Jak konieczne stało się syrop kukurydziany o wysokiej zawartości fruktozy?

Syrop kukurydziany o wysokiej zawartości fruktozy został po raz pierwszy wprowadzony w Stanach Zjednoczonych w 1957 r. W latach 70. XX wieku, ponieważ cena importowanego cukru w ​​USA wzrosła ze względu na kwoty cukru i taryfy cukru, producenci żywności szukali tańszego, niedrogiego słodzącego, który można wytwarzać lokalnie. Do tego czasu dr Dr. Takasaki z Agencji Nauk Przemysłowych i Technologii Ministerstwa Handlu Międzynarodowego i Przemysłu Japonii uprzemysłowili proces produkcji HFCS.

Z powodu dotacji rządowych dla hodowców kukurydzy w USA ceny kukurydzy pozostały niskie, co czyni produkcję HFCS bardzo ekonomiczną i znacznie tańsze w porównaniu z cukrem importowym. Począwszy od 1975 r. Producenci zaczęli stosować HFCS w napojach bezalkoholowych i przetworzonej żywności.

Kontrowersje dotyczące wysokiej fruktozy syropu kukurydzianego

Używanie syropu kukurydzianego o wysokiej zawartości fruktozy jako słodzika stało się tematem kontrowersji w ostatnich latach. HFCS został oskarżony o przyczynianie się do cukrzycy, choroby sercowo-naczyniowej, otyłości i bezalkoholowej choroby wątroby stłuszczej. Krytycy twierdzą, że HFCS jest bardziej szkodliwy niż cukier.

W 2010 roku Uniwersytet Princeton przeprowadził badania nad skutkami HFCS. Naukowcy dali szczurom dostęp do nieograniczonej ilości wody cukrowej lub HFC. Szczury uzyskujące dostęp do HFC zyskały większą wagę, szczególnie wokół brzucha, nawet gdy ich spożycie kaloryczne było takie same jak inne szczury ”. Szczury HFCS wykazywały również wyższe poziomy trójglicerydów i wykazały cechy otyłości, które niosą wiele innych zagrożeń dla zdrowia. Jednak podobne wyniki nie zostały odtworzone u ludzi.

Krytycy zakwestionowali również związek między syropem kukurydzianym o wysokiej zawartości fruktozy i przejadaniem się. Proponują, aby HFC faktycznie zmniejszają nasycenie apetytu, co prowadzi do przejadania. Ale ta hipoteza nie była również poparta badaniami naukowymi.

Debata HCFS

Krytycy HFCS twierdzą, że badanie Princeton popiera związek między zwiększonym użyciem HFC a rosnącą epidemią otyłości. Stowarzyszenie Rafinerów Kukurydzy zaprzecza temu linkowi. Stwierdzają, że epidemia otyłości wzrasta z nadmiernego konsumpcji ogólnej kalorii i nie ma nic wspólnego z stosowaniem HFC w żywności; Twierdzą również, że HFCS jest taki sam jak cukier stołowy.

W ich oryginalnych formach HFC i cukier są różne. Jednak badania pokazują, że ciało rozkłada je w ten sam sposób, chociaż ludzie piją napoje HFCS mają wyższy poziom fruktozy we krwi, która jest metabolizowana inaczej niż inne cukry.

Brian Dunning z INDACT rzuca światło na debatę HCFS vs Sugar:

Więc który jest lepszy?

Chociaż nie ma rozstrzygających badań dotyczących tego, dlaczego syrop kukurydziany o wysokiej zawartości fruktozy jest szczególnie gorszy niż cukier, badania pokazują, że spożywanie zbyt dużej ilości HFC prowadzi do otyłości i chorób takich jak cukrzyca, podobnie jak spożywanie zbyt dużej ilości cukru. Żywność zawierająca HFC - Soda Pop, przekąski przekąski i słodkie płatki zbożowe - nie są zdrowym wyborem diety. Zdrowe jedzenie na ogół wymaga uniknięcia rodzajów żywności, które wykorzystują syrop kukurydziany o wysokiej zawartości fruktozy. Spożywanie zbyt dużej ilości cukru prowadzi również do otyłości i cukrzycy i sprzyja próchnicy. Zdrowe jedzenie wymaga również ograniczonego spożycia cukru.

Innymi słowy, zarówno cukier, jak i wysoki syrop kukurydziany fruktozy są szkodliwe dla organizmu, szczególnie gdy spożycie jest wysokie. Te słodziki przyspieszają starzenie się i szybko zdegenerują komórki mózgowe. Podczas konsumpcji przetworzonych produktów z HFCS stosunek fruktozy do glukozy jest zmieniany, zmieniając metabolizm rozpadowy i powodując więcej głodu cukru. Spożywanie cukru w ​​surowym lub jako składniku ma zrównoważony stosunek fruktozy do glukozy (50-50), co sprawia, że ​​metabolizm rozkładu jest bardziej przewidywalny.

Skład HFC i cukru

Syrop kukurydziany o wysokiej zawartości fruktozy jest również znany jako izoglukoza, syrop glukozo-fruktoza i syrop kukurydzy o wysokiej fruktozę. W Kanadzie po prostu nazywają to glukozą lub fruktozą. Jego naukowa nazwa to Fruktoza-glukozę płynne słodzik.

Formuła używania HFCS w napojach bezalkoholowych jest HFCS 55, i.mi. 55% fruktozy i 42% glukozy. Formuła HFC w przetworzonej żywności, wypiekach, zbożach i napojach wynosi HFCS 42, ze względu na 42% fruktozy i 53% glukozy. HFCS 90 jest mieszaniną 90% fruktozy i 10% glukozy i jest stosowany w produkcji HFCS 55.

Nazwa naukowa cukru lub cukru stołowego to sacharoza. Cukier jest mieszaniną 50% fruktozy i 50% glukozy.

Proces produkcji

Syrop kukurydziany o dużej zawartości fruktozy

Pracownicy zaczynają od frezowania kukurydzy, co powoduje skrobię kukurydzianą. Skrobia kukurydziana jest następnie przetwarzana w celu wytwarzania syropu kukurydzianego, głównie syropu glukozy. Z dodaniem enzymów część glukozy staje się fruktozą w procesie izomerycznym. Stosunek w tym momencie wynosi 42 procent fruktozy lub HFCS 42, powszechnie stosowanych w przetworzonej żywności, wypiekach, zbóż i napojach.

Aby stworzyć HFCS 55, rafinery przechodzą HFCS 42 przez kolumnę jonową. Ta kolumna zachowuje fruktozę w stopniu 90 procent, dzięki czemu HFCS 90. Rafinery mieszają to z syropem HFCS 42, aby stworzyć mieszankę 55 procent fruktozy do 42 procent glukozy, HFCS 55. Ta mieszanka jest głównym słodzą napojów bezalkoholowych.

Produkcja cukru z trzciny cukrowej

Cugarcane wymaga klimatu tropikalnego lub subtropikalnego i jest uprawiana w Ameryce Południowej, południowym Pacyfiku, Azji Południowej i południowych Stanach Zjednoczonych.

Po zbiorze ręcznym lub maszynowym łodygi trzciny cukrowej są transportowane do zakładu przetwórczego, gdzie cukier jest ekstrahowany przez frezowanie lub dyfuzję. Dodają wapno i podgrzewają sok cukrowy do zabijania enzymów, co powoduje cienki syrop, który jest następnie odparowywany w komorach próżniowych, aby skondensować cukry. Skoncentrowany syrop jest następnie zaszczepiany kryształami, aby umożliwić krystalizację. Kryształy są oddzielone od płynu i wysusza je. Produktem ubocznym tego procesu to melasa.

Sugarcane wyświetlana na sprzedaż na College Street Market, Kalkuta.

W tym momencie kryształy cukru mają lepką brązową powłokę. Ten produkt jest sprzedawany jako brązowy cukier, zszywek do pieczenia. Po usunięciu lepkiej brązowej powłoki, rezultatem jest nieokreślony cukier trzcinowy, często nazywany Turbinado lub Demerara Sugar.

Rafinacja cukru obejmuje najpierw zanurzenie kryształów w skoncentrowanym syropie w celu usunięcia brązowej powłoki. Następnie kryształy rozpuszczane są w wodzie. Syrop przechodzi przez wytrącanie, filtrując zanieczyszczenia i zwracając cukier do stałej postaci. Pracownicy usuwają kolor za pomocą procesów chemicznych; Aktywna żywica węglowa lub jonowa. Syrop ponownie koncentruje się przez gotowanie, chłodzenie i siew z kryształami. Pozostały płyn jest usuwany przez wirówkę, a efektem końcowym jest biały cukier.

Produkcja cukru z buraków cukrowych

Zbiory buraków cukrowych z dużymi stosami buraków cukrowych w tle.

Robienie cukru z buraków cukrowych jest tańszym i łatwiejszym procesem niż z trzciny cukrowej. Buraki mogą pozostać pod ziemią przez dłuższy czas bez gnicia. Buraki są zbierane i transportują do zakładu przetwórczego. Są one następnie pokrojone i nasączone gorącej wodzie. Cukry są izolowane poprzez filtrację i oczyszczenie mlekiem wapna. Szybkie gotowanie w próżni odparowuje wodę. Syrop jest zaszczepiony kryształami po ostygnięciu. Powstałe kryształy cukru są oddzielone od cieczy w wirówce. Rezultatem końcowym jest cukier białego stołowego bez konieczności dalszego udoskonalenia.

Jak cukier podróżował po świecie

Zastosowanie trzciny cukrowej pochodzi z Indii. Około 500 b.C., mieszkańcy subkontynentu indyjskiego stworzyli kryształy cukru. Zrobili syrop cukrowy z procesem niezwykle podobnym do współczesnej produkcji: cukier ogrzewania, a następnie chłodzenie syropu, aby zrobić kryształy cukru. Ponieważ kryształy cukru są łatwiejsze do transportu i trwają dłużej niż laska cukrowa, cukier stał się towarem handlowym.

Metoda krystalizacji cukru podróżowała z handlowcami. Indyjscy żeglarze wprowadzili procedury na trasie handlowej. Podobnie, podróżujący buddyjscy mnisi przynieśli wiedzę do Chin. Jednak dopiero w VII wieku A.D. Że Chiny zasadziły trzask cukru.

Podczas gdy Aleksander, oddziały wielkich przywiozły trzciny cukrowej do Europy, cukier pozostał tam rzadko. Ponad tysiąclecie później krzyżowców przyniosło cukier z Ziemi Świętej. W XII wieku Wenecjanie stworzyli plantacje trzciny cukrowej i zaczęli eksportować cukier.

Christopher Columbus przyniósł trzcina cukrową do Nowego Świata w XV wieku po pobycie z Beatriz de Bobadilla Y Ossorio, gubernatorem Wysp Kanaryjskich. Jednak cukier pozostał luksusem w Europie do XVIII wieku. Etienne de Bore stworzył pierwszy granulowany cukier w 1795 roku w Luizjanie.

Uprawa trzciny cukrowej wymaga bardzo specyficznego klimatu. Dlatego w XIX wieku europejska produkcja cukru koncentrowała się na buraku cukrowym, który łatwiej jest uprawiać. Większość nowoczesnej produkcji cukru wciąż wynika z buraków cukrowych.