Różnica między strukturalizmem a funkcjonalizmem

Strukturalizm i funkcjonalizm to dwa podejścia do psychologii. Są to także dwie najwcześniejsze teorie psychologiczne, które starały się wyjaśnić ludzkie zachowania na różne sposoby i podejść do badania psychologii z różnych perspektyw. Strukturalizm pojawił się pierwszy, a funkcjonalizm był reakcją na tę teorię.

Strukturalizm można uznać za pierwszą formalną teorię psychologii, która oddzieliła ją od biologii i filozofii na własną dyscyplinę. Psychologię strukturalną została po raz pierwszy opisana przez Tichenera, studenta Wilhelma Wundta. Wundt stworzył pierwsze laboratorium psychologiczne, więc na pomysły Tichenera były pod dużym wpływem pracy wykonanej (Goodwin, 2008).

Strukturalizm lub psychologia strukturalna była podejściem, które próbowało przeanalizować ludzki umysł, ustanawiając w nim podstawowe jednostki. Skupiono się na tej podstawowej jednostce. Badanie umysłu przeprowadzono poprzez introspekcję w celu ustalenia związku między różnymi wewnętrznymi doświadczeniami, takimi jak uczucia lub odczucia. Strukturalizm był podejściem, które doprowadziło do stworzenia pierwszego laboratorium psychologicznego i pierwszych prób naukowego badania ludzkiego umysłu. Problem ze strukturalizmem polegał na tym, że oparto on na z natury subiektywnej techniki - introspekcji. Uczestnicy musieli skupić się na swoich uczuciach i odczuciach, aby zgłosić je eksperymentatorom, jednak podejście to opierało się wyłącznie na subiektywnych środkach, które ograniczyły dokładność tego podejścia (Goodwin, 2008).

Wkrótce po jego wprowadzeniu strukturalizmu stał się przedmiotem dużej krytyki ze względu na brak obiektywności, więc inna teoria została stworzona w odpowiedzi na strukturalizm (Schultz i Schultz, 2011).

Z drugiej strony funkcjonalizm sugeruje, że świadomość nie mogłaby mieć podstawowej struktury, więc nie byłoby przydatne badanie go z tego punktu widzenia. Idea funkcjonalizmu jest raczej, że skuteczne byłoby badanie funkcji i ról ludzkiego umysłu, a nie jego struktury. Funkcjonalizm był bardziej skoncentrowany na zachowaniu (Goodwin, 2008).

Funkcjonalizm pojawił się jako reakcja na strukturalizm, który nie został zaakceptowany w Ameryce. Psychologowie tacy jak William James skrytykowali strukturalizm i zaproponowali alternatywy. James zasugerował, że umysł i świadomość istniały w pewnym celu, które powinny być przedmiotem badania. Zasugerował także, że psychologia musi być praktyczna, a nie czysto teoretyczna, jak zaproponowano w podejściu strukturalistycznym. Funkcjonalizm koncentrował się również na bardziej obiektywnych aspektach, a nie introspekcji. James wierzył w świadomość, nie mógł znaleźć naukowego sposobu na jego badanie, więc postanowił skupić się na zachowaniu, które można badać obiektywnie (Schultz i Schultz, 2011).

Dzięki praktycznemu podejściu funkcjonalizm położył podstawę do behawiorystyki, teorię, która była bardzo skoncentrowana na obiektywnych miarach ludzkich zachowań i na zobaczeniu funkcji, a nie na strukturze ludzkiego umysłu (Schultz i Schultz, 2011).

Zarówno strukturalizm, jak i funkcjonalizm były ważnymi teoriami w ich czasie i były jednymi z pierwszych formalnych teorii psychologicznych. Strukturalizm wpłynął na rozwój psychologii eksperymentalnej i był teorią, która zaczęła kształtować psychologię jako oddzielną dziedzinę. Funkcjonalizm pojawił się jako odpowiedź na strukturalizm. Wpłynęło to również na rozwój behawiorizmu, teorii, która była bardzo znacząca w psychologii. Można powiedzieć, że główną różnicą między strukturalizmem a funkcjonalizmem jest to, co badają. Strukturalizm bada ludzki umysł i podstawowe jednostki, które można zidentyfikować poprzez introspekcję. Funkcjonalizm koncentruje się na bardziej obiektywnych formach studiów i twierdzi, że konieczne jest badanie aspektów umysłu i zachowania pod względem funkcji. Oba podejścia mają ważne znaczenie historyczne i wpłynęły na rozwój psychologii.