Różnica między teorią uczenia się społecznego a konstruktywizmem

Teoria uczenia się społecznego i konstruktywizm to dwa rodzaje teorii uczenia się, które są dość podobne, przynajmniej na powierzchni. Te dwie teorie twierdzą, że uczenie się ma zarówno jednostkę, jak i społeczny aspekt. Oba uważają osobę za aktywną część procesu uczenia się, a nie tylko biernie kształtowane przez bodźce i wzmocnienia lub po prostu otrzymywanie informacji. Ponadto obie teorie podkreślają rolę interakcji społecznych w nauce.

Jednak te dwie teorie są zupełnie różne od samego początku. Teoretycy uczenia się społeczni badają, w jaki sposób ludzie nabywają nowe zachowanie, dlatego są behawiorystami w tym sensie. Z drugiej strony konstruktywiści są głównie zainteresowani tym, jak ludzie nabywają lub rozwijają wiedzę, to znaczy co i jak ludzie myślą. Oprócz tych dwóch teorii różnią się również tym, jak uważają, że środowisko społeczne ułatwia lub wpływa na uczenie się. Więcej na temat teorii uczenia się społecznego i konstruktywizmu są omawiane i zróżnicowane w następujących sekcjach.

Czym jest teoria uczenia się społecznego?

Najprostsze teoria uczenia się społecznego stwierdza, że ​​uczniowie nabywają nowe zachowanie, obserwując innych, zazwyczaj osobę, z którą uczeń identyfikuje się w jakiś sposób, zwany modelem. Oczywiście teoria dodaje, głównie poprzez pracę Alberta Bandury, że to modelowanie lub obserwacjaNauczanie pośredniczy zarówno procesy poznawcze jednostki, jak i czynniki środowiskowe. Uczeń musi płacić uwaga, w stanie zachować informacje (zatrzymanie), a także odgrywać (produkcja), i ma motywacja Aby przejść przez proces. Koncepcja przeniesiona z modelu uczenia się operatora jest wzmocnienie, Chociaż wzmocnienie nie musi być bezpośrednie. Teoretycy uczenia się społecznego uważają, że jeśli zaobserwowane zachowanie pojawiło się z nagrodą lub karą dla modelu, wpływa to na to, jak i czy zachowanie jest kopiowane. W procesie uczenia się obserwacyjnego model nigdy nie musi być w żadnej formie kontaktu z uczniem. Właśnie dlatego Bandura podkreślił rolę środków masowego przekazu. Wyraził zaniepokojenie przedstawioną przemocą, ale zachęcał także do programów, które mogą modelować zachowania prospołeczne. W późniejszych latach pracy Bandury nad teorią uczenia się społecznego dodał więcej pojęć, które podkreśliły czynniki poznawcze jego teorii. Doszedł do wniosku, że zachowanie, procesy poznawcze ucznia i środowisko są zaangażowane w Triadyczny wzajemny determinizm, interakcje ze sobą w trakcie uczenia się.

Teoria uczenia się społecznego nastąpiła jako próba zintegrowania, a także odrzucenie koncepcji psychoanalitycznych i behawiorystycznych w teorię uczenia się. Neil Miller i John Dollard byli jedną z pierwszych w tej tradycji poprzez reinterpretowanie teorii napędu w modelu odpowiedzi na bodźce. Opracowali naśladowanie, które można wzmocnić interakcją społeczną. Około lat 50. naukowcy zaczęli kwestionować lub być niezadowoleni z zasad zarówno perspektyw psychoanalitycznych, jak i behawiorystyki. Psychoanaliza była zbyt zaniepokojona koncepcjami, które są trudne do zaobserwowania i niemożliwe do zmierzenia, takie jak nieświadomość. Behaviveismizm koncentrował się na obserwowalnym i mierzalnym zachowaniu, ale mógł jedynie wyjaśnić automatyczne odpowiedzi i nabyte zachowanie. Rewolucja poznawcza w psychologii również rosła w tym czasie, ale Bandura nie była również całkowicie przekonana o modelach rozwojowych. Zamiast tego przedstawił koncepcję własna skuteczność, To uczenie się może być postrzegane jako funkcja wiary jednostki we własne możliwości.

Co to jest konstruktywizm?

Konstruktywizm jako teoria uczenia się stwierdza, że ​​uczniowie aktywnie tworzą lub „konstruują” własną wiedzę. Ponadto konstruktywiści uważają, że wiedza jest mniej uzyskiwana przez przenoszenie od jednej osoby na drugą, ale głównie przez nauczyciela i ucznia pracujących razem, w interakcji społecznej, aby stworzyć lub zwiększyć swoją wiedzę. Chociaż Aktywna budowa wiedzy I interakcji społecznych są dwoma głównymi ideami najbardziej konstruktywistycznych teorii uczenia się, teoretycy nie zgadzają się na to, jak bardzo te dwa koncepcje są ważne w procesie uczenia się. W rzeczywistości doprowadziło to do dwóch głównych rodzajów konstruktywizmu, konstruktywizm psychologiczny I Konstruktywizm społeczny. Konstruktywiści psychologiczni koncentrują się na wewnętrznych procesach psychologicznych i mentalnych jednostki, dlatego nazywana jest również ta forma konstruktywizmu indywidualny Lub Konstruktywizm poznawczy. Większość konstruktywistów psychologicznych zgadza się, że uczenie się zdarza się, gdy uczeń konstruuje mentalne przedstawienia postrzeganych obiektów ze świata zewnętrznego. Znany w psychologicznej teorii konstruktywistycznej jest psycholog poznawczy Jean Piaget, który badał, w jaki sposób jednostki konstruują wiedzę, której nie można uzyskać, tworząc jedynie mentalne przedstawienia rzeczywistości zewnętrznej. Zamiast tego Piaget skupił się na powszechnej wiedzy, takiej jak koncepcje ochrony i odwracalności, które można zdobyć dzięki bardziej złożonym procesom poznawczym, takim jak refleksja i logika.

Druga forma konstruktywizmu, konstruktywizm społeczny, koncentruje się na wspólnej konstrukcji wiedzy w interakcji społecznej. Uczestnicząc w działaniach społecznych, wszyscy przywłaszczają jakąś formę wiedzy z wyników działalności. Lev Vygotsky jest uważany przez wielu konstruktywistów społecznych. Słynie ze swojej koncepcji strefa bliższego rozwoju - obszar, w którym uczeń może rozwiązać problemy z odrobiną pomocy nauczyciela lub mentora.

Konstruktywizm jako całość jest bardziej filozofią niż teoria uczenia się. Śledzi swoje korzenie do epistemologii, gałęzi filozofii dotyczącej wiedzy i jej natury. Konstruktywiści kwestionują tradycyjne wyobrażenia o wiedzy. Twierdzą na przykład, że wiedza jest bardziej złożona niż prosta i jest otwarta na pytania niż pewność.

Różnica między teorią uczenia się społecznego a konstruktywizmem

Definicja

Teoria uczenia się społecznego to teoria uczenia się, która stwierdza, że ​​zachowania można zdobyć poprzez obserwację innych. Z drugiej strony konstruktywizm stwierdza, że ​​wiedza jest aktywnie konstruowana, indywidualnie lub społecznie.

Podstawowe koncepcje

Teoria uczenia się społecznego rozwija takie pojęcia, jak uczenie się obserwacyjne, mediacyjne procesy poznawcze, wzmocnienie i własna skuteczność. Konstruktywizm rozwija pojęcie aktywnej budowy wiedzy i znaczenie interakcji społecznych w budowie wiedzy.

Interakcja indywidualna-społeczna

W teorii uczenia się społecznego nie trzeba być interakcji społecznej dla ucznia, aby zdobyć zachowania. Przynajmniej w konstruktywizmie społecznym interakcja społeczna jest ważna w budowie wiedzy.

Korzenie filozoficzne

Teoria uczenia się społecznego początkowo rozpoczęła się jako próba zintegrowania zasad psychoanalitycznych i behawiorystycznych, ale rozwinęła się jako odrzucenie psychoanalizy i niezadowolenie ograniczeń behawiorizmu. Korzenie konstruktywizmu są prześledzone na epistemologię, gałęzie filozofii zajmującej się wiedzą i jej naturą.

Znani teoretycy

Godną uwagi w teorii uczenia się społecznego jest Albert Bandura, który miał największy wkład, oraz Neil Miller i John Dollard, którzy próbowali zintegrować teorię napędu psychoanalitycznego i teorię bodźca behawiorystyczny. Znani konstruktywiści to Jean Piaget, znany jako założyciel konstruktywizmu, oraz Lev Wygotsky, który skupił się na znaczeniu uczenia się społeczno -kulturowego.

Obszar niepokoju

Teoria uczenia się społecznego podąża za tradycją behawiorystyczną dotyczącą obserwowalnych i mierzalnych zachowań. Konstruktywizm ma większy wpływ poznawczy, ponieważ dotyczy wiedzy.

Teoria uczenia się społecznego kontra konstruktywizm

Podsumowanie teorii uczenia się społecznego kontra konstruktywizm

• Teoria uczenia się społecznego i konstruktywizm to dwie perspektywy uczenia się, które uwzględniają zarówno aspekty indywidualne, jak i społeczne w procesie uczenia się.
• Teoria uczenia się społecznego stwierdza, że ​​uczniowie mogą zdobyć nowe zachowania, obserwując model, z którym się identyfikują. Procesy poznawcze pośredniczą w uczeniu się obserwacyjnym i są w triadycznym wzajemnym związku z zachowaniem i środowiskiem, aby ułatwić naukę.
• Konstruktywizm stwierdza, że ​​uczniowie aktywnie konstruują własną wiedzę i że interakcja społeczna jest ważna w tym procesie. Konstruktywizm psychologiczny podkreśla procesy poznawcze jednostki w uczeniu się, podczas gdy konstruktywizm społeczny podkreśla interakcję społeczną.