Różnica między samorealizacją a samorealizacją

Samorealizacja i samorealizacja to dwie koncepcje psychologii, filozofii i duchowości, które odnoszą się do osiągnięcia możliwości i potencjału jaźni. Oba warunki mogą oznaczać cel lub motywację, która napędza istotę ludzką, proces osiągania potencjału lub osiągnięcia państwowych wspomnianych potencjałów. W psychologii te dwa terminy są czasami używane razem zamiennie i oznaczają takie same z jedynie subtelnymi różnicami. Nawet znaczenia słownika dwóch terminów są myląco podobne. Po zróżnicowaniu te dwa terminy są nadal używane razem jako różne kroki w procesie osiągania pełnego potencjału.

Różnica między tymi dwoma leży głównie na tym, jak „jaźń” jest konceptualizowana lub jak jest to rozumiane w odniesieniu do świata. Ta różnica w konceptualizacji odzwierciedla początki dwóch koncepcji. Znajduje to również odzwierciedlenie w aspekcie życia, w którym każda koncepcja jest powszechnie stosowana; nauka w przeciwieństwie do religii i duchowości. Ponadto istnieją różnice w cechach samorealizacji w porównaniu. Te różnice między tymi dwoma pojęciami omówiono dalej poniżej.

Co to jest samorealizację?

Samokontrola jest zdefiniowana w psychologii jako motyw lub dążenie do realizacji pełnego potencjału. Jest używany na różne sposoby przez teoretyków w ruchu psychologii humanistycznej; stąd jest to powszechnie rozumiane jako koncepcja humanistyczna. Koncepcja została po raz pierwszy wprowadzona i zbadana przez niemieckiego neurologa i psychiatrę Kurta Goldsteina.

Carl Rogers uważa samorealizację za ciągły proces przez całe życie. Termin został ostatecznie przyjęty i spopularyzowany przez amerykańskiego psychologa Abrahama Maslowa jako najwyższy w hierarchii potrzeb w jego teorii ludzkiej motywacji. Maslow opisuje to jako „pragnienie samospełnienia”, tendencja do aktualizacji potencjału, coraz bardziej, czym jest. Daje jako przykłady potrzebę artysty do stworzenia wybranej sztuki, sportowca, który jest najlepszy w swojej dziedzinie lub matka, aby osiągnąć swój ideał macierzyństwa. Maslow opisuje samorealizację ludzi głównie jako kreatywnych i o głębokich relacjach interpersonalnych; Wśród ich wielu cech.

Co to jest samorealizacja?

Samoeralizacja jest procesem i celem realizacji charakteru lub osobowości oraz wynikającej z tego pełnej wiedzy o sobie i osiągnięciu potencjału. Ta koncepcja śledzi swoje korzenie do filozofii wschodniej, religii i duchowości, szczególnie różnych filozofii i przekonań z Indii. Tutaj termin „ja” jest używany jako koncepcja metafizyczna i że odnosi się przede wszystkim do świata metafizycznego lub duchowego. W tych tradycjach jaźń jest utożsamiana lub związana z boskością i samorealizacją może oznaczać to samo, co oświecenie, oświetlenie, przebudzenie i inne. Mówi się, że samorealizowane jednostki mają wewnętrzny pokój i silne duchowe spełnienie.

Chociaż termin ten jest nadal bardziej popularniejszy jako sposób, w jaki jest konceptualizowany w tradycjach wschodnich, termin ten znalazł drogę do pism zachodnich filozofów. Jest to najbardziej widoczne w psychodynamicznych perspektywach osobowości, w których usuwane są mistyczne aspekty, ale koncepcja nadal zachowuje jakąś metafizyczną i duchową jakość, ponieważ ja wciąż odnosi się do wewnętrznego świata i osiągnięcia „całego” siebie. Carl Jung wymyślił termin indywiduacja jako stan dobrego samopoczucia psychicznego, który jest osiągany poprzez proces samorealizacji, integracji przeciwnych aspektów jaźni, zwłaszcza świadomych i nieświadomych. Indywiduacja i samorealizacja zaczęły to znaczyć to samo na przestrzeni lat. Karen Horney postrzega samorealizację jako spełnienie i wykorzystanie maksymalnego potencjału, a właśnie ten pogląd Abraham Maslow oparł swoją koncepcję samorealizacji.

Różnica między samorealizacją a samorealizacją

Definicja

Samokontrola jest motywem lub dążeniem do realizacji pełnego potencjału, podczas gdy samorealizacja jest procesem pełnego uświadomienia sobie osobowości.

Pochodzenie

Samokontroli jest głównie zachodnią koncepcją pierwotnie wymyśloną przez Kurta Goldsteina, podczas gdy samorealizacja śledzi swoje korzenie do koncepcji wschodnich, zwłaszcza filozofii indyjskiej.

Zwolennicy

Samokontrola jest używana przez humanistycznych psychologów specjalnie przez Abrahama Maslowa i Carla Rogersa, podczas gdy samorealizację stosuje się głównie przez teoretyków psychodynamicznych, takich jak Carl Jung i Karen Horney.

Ja i jej części

W samorealizacji jaźń jest postrzegana tylko w kategoriach tożsamości i świadomości. W samorealizacji jaźń obejmuje nieświadomość.

Jak ja odnosi się do świata

W samorealizacji self odnosi się do zewnętrznego świata fizycznego, tworząc rzeczy i odnosi się do innych ludzi. W samorealizacji self odnosi się bardziej do świata wewnętrznego, w realizacji potencjału i osiągnięciu kompletności osobowości.

Zachowanie/cechy osoby

Osoba samorealizacyjna lub aktualizująca jest kreatywna i ma głębokie relacje interpersonalne, podczas gdy osoba, która osiągnęła samorealizację, ma wewnętrzny pokój i ma silne duchowe spełnienie.

Powszechne użycie

Samokontrola jest powszechnie stosowana w psychologii humanistycznej, a także w życiu codziennym, podczas gdy samorealizację jest stosowana w psychodynamicznych perspektywa.

Samorealizację a samorealizację

Streszczenie

• Samorealizacja i samorealizacja odnoszą się do osiągnięcia siebie.
• Samorealizacja odnosi się do osiągnięcia swojego potencjału, podczas gdy samorealizacja odnosi się do osiągnięcia własnej osobowości.
• Samokontrola jest zachodnią koncepcją i jest obecnie wykorzystywana głównie w myśli humanistycznej
• Samorealizacja śledzi swoje korzenie do filozofii wschodniej i myśli i znalazła drogę do świata zachodniego jako koncepcji psychologicznej, ale nadal zachowuje swój duchowy aspekt.
• Jaźń w samorealizacji jest świadomym ja i dotyczy głównie zewnętrznego świata fizycznego.
• Jaźń w samorealizacji obejmuje nieświadomość i działa i odnosi się do wewnętrznego świata metafizycznego.