Różnica między japońskim i europejskim feudalizmem

Feudalizm japoński i europejski

Feudalizm może niejasno odnosić się do formy rządu złożonego z zdecentralizowanego systemu społeczno-politycznego, w którym słaba monarchia próbuje przejąć kontrolę nad terytoriami, ale nie fizycznie częścią jego królestwa, wykorzystując wzajemne porozumienia z przywódcami terytorialnymi.

Klasyczna definicja feudalizmu odnosi się do europejskiego systemu politycznego średniowiecza, który składał się z zestawu wzajemnego wojska, a także obowiązków prawnych, które byli zobowiązani do wykonania wśród szlachty, które były wojowników. Koncentrowało się to wokół trzech koncepcji panów, wasali i lennych.

Chociaż feudalizm jest w dużej mierze uważany za wynalazek europejski, Japończycy wymyślono rodzaj feudalizmu, mniej więcej w tym samym okresie, w którym europejski feudalizm był u szczytu, który był całkowicie niezależny od systemu europejskiego. Należy zauważyć, że dwa społeczeństwa feudalistyczne wykazywały pewne wspólne praktyki i zasady, ale mimo to różniły się wieloma ważnymi aspektami.

Definiującą cechą feudalistycznego społeczeństwa była własność ziemi, a zarówno Japończycy, jak i Europejczycy mieli kasty posiadające ziemię, a także te, które nie posiadały ziemi w czasach średniowiecza. W przeciwieństwie do europejskiego feudalizmu japoński feudalizm nie miał prawdziwej formy piramidy, z hierarchią „gorszej” szlachty przewodniczy. Wynika to głównie z dwóch faktów: po pierwsze, japoński autorytet był tak samo scentralizowany, jak w przypadku europejskich państw narodowych. Mimo że większość lokalnych arystokratów zapłaciła cesarzowi usługi do ust, surowy teren Japonii utrudniał cesarzowi pełną kontrolę nad lokalną arystokracją, dzięki czemu lokalni arystokraci w Japonii są znacznie silniejsze niż ich europejscy odpowiednicy. Po drugie, chociaż gorsza szlachta Japonii (samuraj) była religijnie lojalna wobec swoich lokalnych władców, Lordowie nie dali im ziemi, podczas gdy europejska szlachta dostała ziemię w zamian za swój czas w wojsku. Samuraj zamiast tego otrzymał dochód od lokalnych władców, w zależności od produktu z ziemi Pana.

Chociaż samurajowie mogli mieć sług, nie pracowali na ziemiach w taki sam sposób, jak w Europie. Rycerze w Europie mieli poddanych, którzy mają tendencję do ich ziemi, którą otrzymali od Lordów.
Struktury prawne w europejskich i japońskich rządach feudalistycznych były oczywiście radykalnie różne. System europejski opierał się na prawie rzymskim i germańskim, a także na Kościołach katolickich, podczas gdy system japoński oparty był na chińskim prawu konfucjańskim i buddyzmie. Z powodu tych różnic systemy feudalne w Europie i Japonii rozwinęły się w różnych momentach.

Feudalizm był w dużym stopniu ustanowiony w całej Europie do IX wieku, ale dopiero w XII wieku zaczął filtrować na terytorium japońskie.
W szczególności jednym ważnym podobieństwem między tymi dwoma systemami było to, że oba były dziedzicznymi systemami feudalnymi kastowymi, w których chłopi nie mieli szans na stanie się częścią „klanu rządzącego”.

Streszczenie:
Feudalizm europejski był dość starszy niż system japoński, ustanowiony odpowiednio w 9 i XII wieku.
System europejski był bardziej scentralizowany niż system japoński, ponieważ japoński cesarz nie miał pełnej kontroli lokalnej arystokracji.
Europejski feudalizm opierał się na prawie germańskich, podczas gdy japoński feudalizm opierał się na chińskim prawu konfucjańskim.
Słudzy japońskiej samurais nie mieli dążenia do ich ziemi, podobnie jak w przypadku poddanych europejskich rycerzy.