Różnica między i były

Angielski jest skomplikowanym, ale fascynującym językiem, a ze względu na tę złożoność nawet rodzimy mówcy popełniają błędy podczas korzystania z niego. Dobrze zorientowane w języku angielskim, zarówno mówione, jak i pisane, wymaga czasu i wysiłku. Większość uczniów uważa czasowniki i czasowniki bardzo mylące, a właściwe użycie i formy czasownika „be” nie są wyjątkiem.

Podobnie jak grecki bóg morza, który był w stanie zmieniać formy, czasownik „be” jest również znany ze swoich różnych form i w rzeczywistości jest jednym z najbardziej nieregularnych wśród wszystkich czasowników. Jedną z jego obecnych form jest „są”. Ta forma jest odpowiednikiem pojedynczego „IS”, co naturalnie oznacza, że ​​„należy użyć, gdy podmiot jest liczba mnoga. Arbitralność umowy podmiotu w języku angielskim stwarza komplikacje podczas korzystania z czasownika „są”.

Jednak ogólnie rzecz biorąc, czasownik „jest” jest używany, gdy przedmiot wyroku obejmuje dwie lub więcej osób lub przedmiotów. Ponieważ „są” jest w czasie teraźniejszym, należy go użyć do oznaczenia działania, które odbywa się w teraźniejszości. Jego odpowiednik „był”, jest używany, gdy przedmiot wyroku jest liczba mnoga, a wyrażone działanie lub warunek został już ukończony lub wydarzenie miało miejsce w przeszłości.

Oba „są” i „były łączą czasowniki. Łączenie czasowników funkcjonuje jako złącza podmiotu z głównym czasownikiem i dodatkowymi informacjami na ten temat. W przykładzie: „Psy biegają po podwórku,„ czasownik ”to„ łączy kompletny temat „psów” z głównym czasownikiem „biegając” i „wokół podwórka”, który jest przysłówkiem miejsca. Ponieważ używane jest „są” - i nie ” - rozumie się, że psy biegały w momencie, gdy oświadczenie zostało napisane lub wypowiedziane.

Jeśli chcesz podać coś, co zostało już ukończone, mówisz: „Psy biegały po podwórku.„Oznacza to, że akcja„ biegania ”odbywała się w przeszłości - psy nie biegały już po podwórku, kiedy złożyło oświadczenie. Czasownik „był” służy do oznaczania wcześniejszych działań lub wcześniejszych warunków. Podobnie do czasownika „są”, „były używane, gdy podmiot jest liczba mnoga lub liczba mnoga w formie. Badani, które mogą wyglądać pojedyncze, ale mogą być liczba mnoga w formie, obejmują zaimek „ty”, który może dotyczyć jednej osoby lub wielu osób.

Przykładem jest: „Jesteś dobrym piosenkarzem.„Ty” w tym przypadku odnosi się tylko do jednej osoby, ale czasownik „jest”. Jest tak, ponieważ „ty” to szczególny rodzaj zaimka, który ma formę liczby mnogiej. Czasownik „są” oznacza, że ​​podmiot w wyroku był nadal piosenkarką, gdy oświadczenie zostało wydane. Czasownik „był” należy użyć, jeśli dana osoba przestała śpiewać lub nie jest już dobrym piosenkarzem.

Jeśli chcesz wyrazić warunek lub stan bytu, który wciąż jest prawdziwy w sprawie wypowiedzi stwierdzenia, możesz użyć czasownika „są” - o ile podmiot jest liczba mnoga. Możesz powiedzieć: „Moi rodzice są nauczycielami”, jeśli twoi rodzice są nauczycielami do czasu, gdy wypowiedziałeś to oświadczenie. Jeśli jednak twoi rodzice uczyli w przeszłości, ale już tego nie robią, powinieneś powiedzieć: „Moi rodzice byli nauczycielami.„Czasownik” był również używany, gdy odnoszą się do czegoś, co nie jest już prawdą. Jest to używane, zwłaszcza gdy osoba lub przedmiot wyroku już zmarł. Można powiedzieć: „Moi dziadkowie byli najsłodszymi ludźmi, jakie kiedykolwiek spotkałem”

Streszczenie:

1. Czasownik „są” to liczba mnoga czasownika „be” i jest używana w zdaniach, w których podmiot jest liczba mnoga lub liczba mnoga w formie, a działanie lub warunek występuje w teraźniejszości.
2. Czasownik „był” jest liczbą liczbową czasownika „be” i jest używana w zdaniach, w których podmiot jest liczba mnoga lub liczba mnoga w formie, a działanie lub warunek jest ukończony w przeszłości.