Arystoteles vs. Platon

Arystoteles I Platon byli filozofami w starożytnej Grecji, którzy krytycznie studiowali sprawy etyki, nauki, polityki i nie tylko. Chociaż o wiele więcej dzieł Platona przetrwało wieki, wkład Arystotelesa był prawdopodobnie bardziej wpływowy, szczególnie jeśli chodzi o naukę i logiczne rozumowanie. Chociaż prace obu filozofów są uważane za mniej teoretycznie cenne w czasach współczesnych, nadal mają wielką wartość historyczną.

Wykres porównania

	Arystoteles	Platon
	Obecna ocena to 3.97/5 1 2 3 4 5 (1229 ocen)	Obecna ocena to 3.82/5 1 2 3 4 5 (842 oceny)
Znaczące pomysły	Złota średnia, rozum, logika, biologia, pasja	Teoria form, idealizm platoński, realizm platoński
Główne zainteresowania	Polityka, metafizyka, nauka, logika, etyka	Retoryka, sztuka, literatura, sprawiedliwość, cnota, polityka, edukacja, rodzina, militaryzm
Data urodzenia	384 pne	428/427 lub 424/423 p.n.e
Miejsce urodzenia	Stageira, Chalcidice	Ateny
Wpływ	Alexander The Great, Al-Farabi, Avicenna, Averroes, Albertus Magnus, Maimonides Copernicus, Galileo Galilei, Ptolemeusz, ST. Thomas Aquinas, Ayn Rand i większość filozofii islamskiej, filozofii chrześcijańskiej, filozofii zachodniej i nauki	Arystoteles, Augustyn, Neoplatonizm, Cycero, Plutarch, Stoicyzs, Anselm, Descartes, Hobbes, Leibniz, Mill, Schopenhauer, Nietzsche, Heidegger, Arendt, Gadamer, Russell i niezliczeni inni zachodnie filozofowie i teologowie teology i teology
Wpływem	Parmenides, Sokrates, Platon, Heraklitus	Sokrates, Homer, Hesiod, Aristofanes, Aesop, Protagoras, Parmenides, Pitagoras, Heraklitus, Orfizm

Wpływ Arystotelesa vs. Platon

Platon wpłynął na Arystotelesa, podobnie jak Sokrates wpłynął na Platon. Ale wpływ każdego człowieka poruszał się w różnych obszarach po ich śmierci. Platon stał się głównym greckim filozofem na podstawie swoich powiązań z Sokratesem i Arystotelerem oraz obecnością jego dzieł, które były używane do momentu zamknięcia jego akademii w 529 A.D.; Jego prace zostały następnie skopiowane w całej Europie. Przez stulecia edukacja klasyczna przypisała prace Platona zgodnie z wymaganiami, i Republika był najważniejszą pracą nad teorią polityczną aż do XIX wieku, podziwiana nie tylko ze względu na jej poglądy, ale także za elegancką prozę.

Arystoteles i jego dzieła stały się podstawą zarówno religii, jak i nauki, szczególnie w średniowieczu. W religii etyka arystotelesowska była podstawą dla św. Prace Thomasa Aquinasa, które wykuły chrześcijańskie myśli o wolnej woli i roli cnoty. Obserwacje naukowe Arystotelesa zostały uznane za ostatnie słowo w wiedzy do około XVI wieku, kiedy renesansowa myśl była zakwestionowana i ostatecznie zastąpiła wiele z nich. Mimo to podejście empiryczne Arystotelesa oparte na obserwacji, hipotezie i bezpośredniego doświadczenia (eksperymentowanie) jest co najmniej częścią podstaw naukową w prawie każdej dziedzinie badań.

Dzieła Arystotelesa i Platona

Podczas gdy większość prac Platona przetrwała przez wieki, około 80% tego, co napisał Arystoteles, zostało utraconych. Mówi się, że napisał prawie 200 traktatów na temat szeregu badań, ale tylko 31 przeżyło. Niektóre z jego innych prac są odwoływane lub wspominane przez współczesnych uczonych, ale oryginalny materiał zniknął.

Pozostałości dzieł Arystotelesa to przede wszystkim notatki wykładowe i pomoc dydaktyczna, materiał na poziomie szkicu, w którym brakuje polskich „gotowych” publikacji. Mimo to prace te wpłynęły na filozofię, etykę, biologię, fizykę, astronomię, medycynę, politykę i religię przez wiele stuleci. Jego najważniejsze dzieła, skopiowane setki razy ręcznie w czasach starożytnych i średniowiecznych, zostały zatytułowane: Fizyka; De Anima (Na duszy); Metafizyka; Polityka; I Poetyka. Te i kilka innych traktatów zostały zebrane w tak zwanym Corpus aristotelicum i często służył jako podstawa setek bibliotek prywatnych i dydaktycznych do XIX wieku.

Prace Platona można z grubsza podzielić na trzy okresy. Jego wczesny okres zawierał wiele z tego, co wiadomo o Sokratesie, a Platon bierze rolę obowiązkowego ucznia, który utrzymuje pomysły jego nauczyciela przy życiu. Większość z tych prac jest napisana w formie dialogów, przy użyciu metody sokratejskiej (zadawanie pytań do zbadania koncepcji i wiedzy) jako podstawy nauczania. Platon's Przeprosiny, gdzie omawia proces egzekucji i jego nauczyciela, jest uwzględniony w tym okresie.

Drugi lub środkowy okres Platona składa się z dzieł, w których bada moralność i cnotę w jednostkach i społeczeństwie. Przedstawia długie dyskusje na temat sprawiedliwości, mądrości, odwagi, a także dualizacji władzy i odpowiedzialności. Najsłynniejsza praca Platona, Republika, Co było jego wizją utopijnego społeczeństwa, została napisana w tym okresie.

Trzeci okres pism Platona omawia głównie rolę sztuki, wraz z moralnością i etyką. Platon w tym okresie kwestionuje siebie i swoje pomysły, badając własne wnioski z samozadowoleniem. Efektem końcowym jest jego filozofia idealizmu, w której najprawdziwsza esencja rzeczy występuje w myśleniu, a nie rzeczywistości. W Teoria form i inne dzieła, Platon stwierdza, że ​​tylko idee są stałe, że świat postrzegany przez zmysły jest zwodnicza i zmienna.

Różnice w wkładach

W filozofii

Platon wierzył, że koncepcje mają uniwersalną formę, idealną formę, która prowadzi do jego idealistycznej filozofii. Arystoteles wierzył, że formy uniwersalne niekoniecznie są przywiązane do każdego obiektu lub koncepcji i że każda instancja obiektu lub koncepcji musiała być analizowana samodzielnie. Ten punkt widzenia prowadzi do arystotelesowskiego empiryzmu. W przypadku Platona eksperymenty myślowe i rozumowanie byłyby wystarczające, aby „udowodnić” koncepcję lub ustalić cechy przedmiotu, ale Arystoteles odrzucił to na korzyść bezpośredniej obserwacji i doświadczenia.

W logice Platon był bardziej skłonny do używania rozumowania indukcyjnego, podczas gdy Arystoteles używał rozumowania dedukcyjnego. Sylogizm, podstawowa jednostka logiki (jeśli A = B i B = C, wówczas A = C), został opracowany przez Arystoteles.

Zarówno Arystoteles, jak i Platon uważali, że myśli były lepsze od zmysłów. Jednak podczas gdy Platon uważał, że zmysły mogą oszukać osobę, Arystoteles stwierdził, że zmysły były potrzebne, aby właściwie określić rzeczywistość.

Przykładem tej różnicy jest alegoria jaskini, stworzona przez Platona. Dla niego świat był jak jaskini, a osoba widziała tylko cienie z zewnątrz, więc jedyną rzeczywistością byłaby myśli. Do metody arystotelesowskiej oczywistym rozwiązaniem jest wyjście z jaskini i doświadczenie tego, co rzuca światło i cienie, zamiast polegać wyłącznie na doświadczeniach pośrednich lub wewnętrznych.

W etyce

Związek między Sokratesem, Platonem i Arystotelesem jest najbardziej oczywisty, jeśli chodzi o ich poglądy na temat etyki. Platon był sokratem w swoim przekonaniu, że wiedza jest cnotą samą w sobie. Oznacza to, że wiedza o dobro jest czynienie dobra, ja.mi., Ta znajomość właściwej rzeczy doprowadzi do automatycznego postępowania właściwej rzeczy; To sugerowało, że można nauczyć cnoty, ucząc kogoś dobrego od złego, dobra od zła. Arystoteles stwierdził, że wiedza o tym, co słuszne, nie wystarczy, że trzeba zdecydować się działać w właściwej esencji, aby stworzyć nawyk robienia dobra. Ta definicja umieściła arystotelesowską etykę na praktycznych płaszczyźnie, a nie teoretycznej, opowiadanej przez Sokratesa i Platona.

W przypadku Sokratesa i Platona mądrość jest podstawową cnotą, a wraz z nią można zjednoczyć wszystkie cnoty w całość. Arystoteles wierzył, że mądrość jest cnotliwa, ale osiągnięcie cnoty nie było ani automatyczne, ani nie przyznało żadnej zjednoczenia (nabywaniu) innych cnót. Dla Arystotelesa mądrość była celem osiągniętym dopiero po wysiłku i dopóki osoba nie zdecyduje się myśleć i działać mądrze, inne cnoty pozostaną poza zasięgiem.

Sokrates wierzył, że szczęście można osiągnąć bez cnoty, ale to szczęście było podstawowe i zwierzęce. Platon stwierdził, że cnota wystarcza do szczęścia, że ​​nie było czegoś takiego jak „moralne szczęście”, aby przyznać nagrody. Arystoteles wierzył, że cnota jest niezbędna do szczęścia, ale sama w sobie niewystarczająca, potrzebując odpowiednich konstrukcji społecznych, aby pomóc cnotliwemu osobie poczuć satysfakcję i zadowolenie. Warto zauważyć, że greckie poglądy na te kwestie były bardziej dostosowane do poglądów Arystotelesa niż na Platona lub Sokratesa w ciągu ich życia.

W nauce

Wkład Platona w naukę, podobnie jak większość innych greckich filozofów, został przyćmiony przez Arystotelesa. Platon pisał o matematyce, geometrii i fizyce, ale jego praca była bardziej eksploracyjna w koncepcji niż faktycznie dotyczy. Niektóre z jego pism poruszają biologię i astronomię, ale niewiele jego wysiłków naprawdę rozszerzyło wówczas zbiór wiedzy.

Z drugiej strony Arystoteles, wśród kilku innych, jest uważany za jednego z pierwszych prawdziwych naukowców. Stworzył wczesną wersję naukowej metody obserwowania wszechświata i wyciągnięcia wniosków na podstawie jego obserwacji. Chociaż jego metoda została zmodyfikowana z czasem, ogólny proces pozostaje taki sam. Przyczynił się do nowych koncepcji z matematyki, fizyki i geometrii, choć większość jego pracy była zasadniczo rozszerzeniami lub wyjaśnieniami pojawiających się pomysłów, a nie spostrzeżeń. Jego obserwacje w zoologii i botanice doprowadziły go do sklasyfikowania wszystkich rodzajów życia, co panował jako podstawowy system biologii od wieków. Mimo że system klasyfikacji Arystotelesa został zastąpiony, większość jego metody pozostaje używana w nowoczesnej nomenklaturze. Jego astronomiczne traktaty argumentowały za gwiazdami odrębnymi od słońca, ale pozostały geocentryczne, pomysł, który przyjąłby Kopernik, później obaliłoby to.

W innych dziedzinach studiów, takich jak medycyna i geologia, Arystoteles przyniósł nowe pomysły i obserwacje, i chociaż wiele jego pomysłów zostało później odrzuconych, służyli otworzeniu linii dochodzenia dla innych do zbadania.

W teorii politycznej

Platon uważał, że jednostka powinna podjąć swoje interesy społeczeństwu, aby osiągnąć doskonały z rządu. Jego Republika opisał społeczeństwo utopijne, w którym każda z trzech klas (filozofowie, wojownicy i robotnicy) miał swoją rolę, a zarządzanie trzymano w rękach osób uznanych za najlepiej zakwalifikowane do tej odpowiedzialności, „Władców filozofów.„Tonem i punktem widzenia jest elity opiekujące się mniej zdolnymi, ale w przeciwieństwie do spartańskiej oligarchii, z którą walczył Platon, Republika podążyłaby bardziej filozoficzną i mniej ścieżką wojenną.

Arystoteles postrzegał podstawową jednostkę polityczną jako miasto (Polis), co miało pierwszeństwo przed rodziną, co z kolei miało pierwszeństwo przed jednostką. Arystoteles powiedział, że człowiek był zwierzęciem politycznym z natury i dlatego nie mógł uniknąć wyzwań związanych z polityką. Jego zdaniem polityka funkcjonuje bardziej jako organizm niż maszyna i rola Polis nie był sprawiedliwość ani stabilność ekonomiczna, ale stworzenie przestrzeni, w której jej ludzie mogliby żyć dobrym życiem i wykonywać piękne akty. Chociaż unikanie utopijnego rozwiązania lub konstruktów na dużą skalę (takich jak narody lub imperia), Arystoteles wyrósł poza teorię polityczną, aby stać się pierwszym naukowcem politycznym, obserwując procesy polityczne w celu sformułowania ulepszeń.

Współczesna ocena Arystotelesa i Platona

Chociaż Platon i Arystoteles stali się bezpośrednio związani z filozofią i wysokością greckiej kultury, ich prace są teraz badane, a wiele z tego, co stwierdzili, zostało odrzucone lub odłożone na korzyść nowych informacji i teorii. Na przykład teoria opowiadana przez Arystotelesa i Platona, która nie jest już uważana za ważne, obejrzyj poniższe wideo dotyczące opinii Platona i Arystotelesa na temat niewolnictwa.

Dla wielu historyków i naukowców Arystoteles był przeszkodą dla postępu naukowego, ponieważ jego prace zostały uznane. Przestrzeganie używania Arystotelesa jako „ostatniego słowa” na wielu podmiotach ograniczyło prawdziwe obserwacje i eksperymenty, wina, która nie leży w Arystotelesie, ale z użyciem jego dzieł.

Wśród islamskich uczonych Arystoteles jest „pierwszym nauczycielem”, a wiele jego odzyskanych dzieł mogło zostać utracone, gdyby nie tłumaczenia arabskie oryginalnych traktatów greckich. Może się zdarzyć, że Platon i Arystoteles są teraz bardziej punktami początkowymi na ścieżkach analitycznych niż punkty końcowe; Jednak wielu nadal czyta swoje prace nawet dzisiaj.

Osobiste pochodzenie Arystotelesa i Platona

Platon urodził się około 424 b.C. Jego ojcem był Aryston, pochodzący z królów w Atenach i Mesenii, a jego matka Perctorse była powiązana z wielkim greckim mężem stanu, Solonem. Platon otrzymał imię Aristokles, nazwisko i adoptowane Platona (co oznacza „szeroki” i „silny”) później, gdy był zapaśnikiem. Jak typowe dla rodzin wyższych klas średniej, Platon był wykształcony przez korepetytorów, badając szeroki zakres tematów skupionych głównie na filozofii.

Został studentem Sokratesa, ale jego studia z greckim mistrzem zostały przerwane przez wojnę peloponeńską, która stawia Ateny przeciwko Sparcie. Platon walczył jako żołnierz od 409 do 404 b.C. Opuścił Ateny, kiedy miasto zostało pokonane, a jego demokracja została zastąpiona przez spartan oligarchię. Rozważał powrót do Aten, aby kontynuować karierę w polityce, kiedy oligarchia została obalona, ​​ale egzekucja Sokratesa w 399 B.C. zmienił zdanie.

Przez ponad 12 lat Platon podróżował po regionie Morza Śródziemnego i Egiptu, studiując matematykę, geometrię, astronomię i religię. W około 385 b.C., Platon założył swoją akademię, która często sugeruje się, że był pierwszym uniwersytetem w historii. Przewodniczyłby temu do swojej śmierci około 348 b.C.

Arystoteles, którego nazwa oznacza „najlepszy cel”, urodził się w 384 b.C. w Stagirze, miasto w północnej Grecji. Jego ojcem był Nicomachus, lekarz sądowy macedońskiej rodziny królewskiej. Prywatnie upieczono, jak wszystkie dzieci arystokratyczne, Arystoteles trenował najpierw w medycynie. Uważany za genialny uczeń, w 367 b.C. Został wysłany do Aten, aby studiować filozofię z Platonem. Zatrzymał się w Platon's Academy do około 347 b.C.

Chociaż jego czas w akademii był produktywny, Arystoteles sprzeciwił się niektórym nauczom Platona i mógł otwarcie zakwestionować mistrza. Kiedy Platon zmarł, Arystoteles nie został mianowany szefem akademii, więc wyszedł, aby kontynuować własne studia. Po opuszczeniu Aten Arystoteles spędził czas podróżując i studiując w Azji Mniejszej (co jest teraz Turcją) i jego wyspach.

Na prośbę Filipa z Macedon powrócił do Macedonii w 338 b.C. Do nauczyciela Aleksandra Wielkiego i dwóch innych przyszłych królów, Ptolemeusza i Cassandera. Arystoteles przejął pełną kontrolę za edukację Aleksandra i jest uważany za źródło dążenia Aleksandra, aby podbić imperia wschodnie. Po tym, jak Alexander podbił Ateny, Arystoteles wrócił do tego miasta i założył własną szkołę, znaną jako Lyceum. Odrodziło to, co nazywa się „szkołą perypatetyczną”, za ich zwyczaj chodzenia w ramach wykładów i dyskusji. Kiedy Alexander zmarł, Ateny wzięły broń i obaliły macedońsków. Z powodu jego bliskich powiązań z Macedonią sytuacja Arystotelesa stała się niebezpieczna. Starając się uniknąć tego samego losu co Sokrates, Arystoteles wyemigrował na wyspę Euboei. Umarł tam w 322 b.C.