Realizm kontra idealizm w polityce zagranicznej

Uczeni i naukowcy zawsze starali się przedstawić kompleksowe wyjaśnienie dynamiki, która rządzi relacjami między państwami i możliwości współpracy między różnymi krajami. Podstawowym założeniem budowy głównych teorii IR jest to, że żyjemy w anarchicznym świecie. Brak scentralizowanego rządu lub mechanizmu egzekwowania stanowi wiele wyzwań dla definicji i wsparcia współpracy międzynarodowej. W rzeczywistości, podczas gdy instytucje międzynarodowe rozkwitły, a prawo międzynarodowe stało się bardziej kompleksowe, nadal nie ma „międzynarodowego zarządzania”.

Przez chwilę pomyślmy o tej koncepcji: w kraju jest rząd, jasny zestaw praw, system sądowy i aparat wykonawczy. I odwrotnie, na szczeblu międzynarodowym nie ma czegoś takiego jak najwyższy scentralizowany rząd, zdolny do dyktowania zasad i egzekwowania ich. W dziedzinie polityki zagranicznej stosunki należą do państw i nie ma gwarancji, że zasady i normy międzynarodowe zostaną przestrzegane.

Rzeczywiście, w scenariuszu międzynarodowym stworzono instytucje i zasady regulacji dynamiki wśród państw. Główne to:

• Organizacje międzynarodowe: Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ), Międzynarodowe Biuro Pracy (MOP), Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), Międzynarodowe Biuro Migracji (IOM), Unia Europejska (UE), Organizacja Traktatu Północnego (NATO), między innymi;

Takie instytucje zajmują się bezpieczeństwem, rozwojem, prawami człowieka, pomocy humanitarnej i zapewniają (lub powinny zapewnić) wspólną, neutralną płaszczyznę, w której mogą odbywać się negocjacje i dyskusje między państwami członków. Jednak państwa chętnie rezygnują z części swojej suwerenności i autonomii, aby stać się partiami takich organizacji i przestrzegać ich zasad.

• Traktaty międzynarodowe obejmujące kwestie gospodarcze i polityczne; I
• Umowy dwustronne lub wielostronne.

Jednak pomimo istnienia takich organów brak scentralizowanego rządu lub mechanizmu egzekwowania stanowi wiele wyzwań dla definicji i poparcia współpracy międzynarodowej.

Dylemat bezpieczeństwa

Główną trudnością, jaką przedstawia światowa anarchia, jest „dylemat bezpieczeństwa”. Termin ten odnosi się do sytuacji, w której działania państwa mające na celu zwiększenie jego bezpieczeństwa (i.mi. tworzenie sojuszy lub zwiększenie swoich mocnych stron militarnych) są postrzegane jako zagrożenie przez inne państwa. Taka dynamika i postrzeganie prowadzą do wzrostu napięć, które mogą spowodować konflikt.

Dylemat bezpieczeństwa można wyrazić w trzech głównych punktach.

1. Kraje obawiają się, że inne kraje mogą oszukiwać: brak jednolitego centralnego mechanizmu kontroli zachowania krajów może spowodować oszustwo, ponieważ kraje nie będą ponieść żadnych reperkusji dla ich nieuczciwego zachowania;
2. Dylemat bezpieczeństwa opiera się na subiektywnym postrzeganiu wrażliwości; Dlatego państwa mogą błędnie zinterpretować zachowanie innych krajów z powodu własnego stronniczego wyroku.
3. Równowaga między bronią ofensywną i obronną jest podstawą równowagi między krajami. Jednak, ponieważ nie jest łatwo rozróżnić między ramionami obronnymi i ofensywnymi, nieufność i napięcia łatwo się pojawiają.

Wielu uczonych zajmowało się założeniem anarchicznego świata i konsekwentnym powstaniem dylematu bezpieczeństwa. Warto zauważyć, że z tego samego punktu początkowego osiągnięto przeciwne wyniki. Dwie główne przeciwne perspektywy to realizm i idealizm (lub liberalizm) - które następnie przekształciły się w neorealizm i neoidalizm (lub neoliberalizm).

Realizm:

Hobbes [1], Machiavelli i Moregenthau - najwybitniejsi u uczelni realistyczni - mieli wyraźny i pesymistyczny pogląd na świat. W rzeczywistości klasyczni realistowie postrzegali stany - i istoty ludzkie - jako samolubne i egoistyczne istoty, których jedynym celem były władza i przetrwanie w anarchicznym społeczeństwie. Na przykład, według klasycznych uczonych, państwa żyły w stanie wojny ze sobą i każde działanie było podyktowane własnym interesem i walką o władzę.

W perspektywie realistycznej:

• Nie może być współpracy między państwami:
• Aby utrzymać pokój w danym kraju i zdominować egoistyczne i brutalne instynkty obywateli, rząd musi działać jako silna i bezlitosna władza;
• Stany i istoty ludzkie mają tę samą skorumpowaną i samolubną naturę;
• Podobnie jak ludzie chcą zwyciężyć nad innymi ludźmi, państwa chcą zwyciężyć nad innymi państwami;
• Wśród państw nie może być zaufania; I
• Nie można kontrolować anarchii.

Klasyczny realizm odrzuca również możliwość stworzenia międzynarodowych instytucji, w których mogą odbywać się negocjacje i pokojowe debaty. Rzeczywiście, założenie to zmieniło się wraz z upływem czasu, gdy instytucje międzynarodowe (zarówno rządowe, jak i pozarządowe) zaczęły odgrywać ważniejszą rolę w scenariuszu międzynarodowym. Realizm ewoluował w neorealizm.

Neorealizm:

Utrzymując sceptyczne stanowisko perspektywy realistycznej, neorealistowie akceptują istnienie międzynarodowej struktury, która ogranicza zachowania państw.

Potwierdzają to:

• Międzynarodowy zasób osiąga się poprzez asymetryczną współpracę; I
• Struktura międzynarodowa odzwierciedla rozkład władzy między krajami.

Wzrost wykładniczy instytucji międzynarodowych jest niezaprzeczalny i pod oczami wszystkich. Dlatego neorealści nie mogą twierdzić, że możliwość utworzenia organizacji międzynarodowych jest iluzją. Uważają jednak, że instytucje są zwykłym odzwierciedleniem rozmieszczenia władzy na świecie (na podstawie własnych obliczeń wielkich mocarstw) i że nie są skutecznym sposobem rozwiązania anarchii świata. Przeciwnie, zgodnie z perspektywą neorealistyczną, zinstytucjonalizowana struktura naszego anarchicznego świata jest samym powodem, dla którego państwa są egoistyczne i samolubne.

Idealizm i neoiedealizm:

Idealizm (lub liberalizm) ma bardziej pozytywne postrzeganie świata stosunków międzynarodowych i, zgodnie z tą perspektywą, instytucje międzynarodowe odgrywają kluczową rolę w tworzeniu i utrzymaniu pokojowego środowiska międzynarodowego.

Teoria idealistyczna ma swoje korzenie w przekonaniu Kanta, że ​​istnieje możliwość wiecznego pokoju wśród państw [2]. Według Kanta ludzie mogą uczyć się z przeszłości i błędów. Ponadto uważał, że wzrost handlu, liczby organizacji międzynarodowych i liczby krajów demokratycznych w systemie może prowadzić do pokoju.

Innymi słowy, Kant (i idealistyczna perspektywa) wierzą, że:

• Ludzie i państwa niekoniecznie są samolubne, brutalne i egoistyczne;
• Nie ma potrzeby mieć silnej i bezlitosnej mocy, aby utrzymać pokój zarówno w kraju, jak i w różnych krajach;
• Istnieją elementy, które mogą zwiększyć możliwość utrzymania pokojowych stosunków między krajami:

1. Wzrost handlu (zarówno dwustronny, jak i wielostronny);
2. Wzrost liczby instytucji międzynarodowych;
3. Wzrost liczby demokracji w systemie międzynarodowym - takie założenia łączą się z demokratyczną teorią pokoju, która zakłada, że ​​demokracje rzadziej inicjują konflikty z innymi krajami; I

• Globalna współpraca i pokój jest możliwa.

Podobnie jak w przypadku realizmu i neorealizmu, neoliberalizm (lub neoidalizm) jest niedawnym opracowaniem klasycznego idealizmu [3].

Ponownie główną różnicą między klasyczną a nową formą jest idea struktury. Neoliberaliowie uważają, że struktura systemu międzynarodowego sprzyja tworzeniu organizacji międzynarodowych, które są dostawcami informacji i zmniejszają prawdopodobieństwo oszukiwania. W tym przypadku struktura samego systemu implikuje możliwość współpracy.

Keohane, jeden z głównych uczonych neoliberalnej tradycji, identyfikuje trzy główne pasma tej perspektywy [4]:

• Reżimy międzynarodowe: zdefiniowane jako spontaniczne pojawienie się międzynarodowych norm wokół konkretnej kwestii;
• Złożona współzależność: rosnąca złożoność stosunków międzynarodowych nieuchronnie prowadzi do tworzenia silnych i splątanych więzi między krajami; I
• Pokój demokratyczny: Podobnie jak w klasycznej perspektywie, demokracje uważa się, że rzadziej inicjują konflikty.

Jak widzimy, trzy filary perspektywy neoidalistycznej są opracowaniem teorii Kantiana.

Streszczenie

Różne podejścia stosowane do analizy stosunków międzynarodowych oferują zupełnie różne interpretacje dynamiki, które regulują zachowanie państw w środowisku międzynarodowym.

Należy zauważyć, że zarówno realizm, jak i idealizm próbują poradzić sobie z anarchią systemu międzynarodowego. Głównym problemem systemu anarchicznego jest dylemat bezpieczeństwa: brak scentralizowanego rządu oznacza, że ​​kraje obawiają się, że inne kraje mogą oszukiwać, a brak wiarygodnych informacji prowadzi do subiektywnej podatności. Jak widzieliśmy, dwie perspektywy mają ten sam punkt początkowy, ale ich wyniki są bardzo różne.

Pierwszy całkowicie odmawia idei współpracy i pokoju między państwami. Globalnej harmonii nie można osiągnąć z powodu samej natury krajów i ludzi, które są postrzegane jako egoistyczne, brutalne i samolubne istoty. Nawet perspektywa neorealistyczna - która akceptuje istnienie międzynarodowych instytucji - uważa, że ​​struktura porządku międzynarodowego jest jedynie odzwierciedleniem uprawnień do gry wśród krajów, a nie prawdziwą próbą tworzenia pokojowych relacji.

I odwrotnie, drugi akceptuje możliwość globalnego środowiska współpracy umożliwionego wzrostem handlu i tworzenia międzynarodowych instytucji, które odgrywają rolę dostawców informacji i zmniejszają prawdopodobieństwo oszukiwania.