Różnice między varchar i nvarchar

Varchar vs Nvarchar

Varchar to krótka nazwa pola zmiennego znaku. Znaki reprezentują dane o nieokreślonej długości. Varchar w rzeczywistości to typ kolumny danych, który znajduje się w systemach zarządzania bazą danych. Rozmiar pola kolumn varchar może się różnić, w zależności od rozważanej bazy danych.

W Oracle 9i pole ma maksymalny limit 4000 znaków. MySQL ma limit danych 65 535 dla wiersza, a Microsoft SQL Server 2005 jest wyposażony w limit pola 8000. Ta liczba może wzrosnąć na serwerze Microsoft SQL, gdy używany jest Varchar (MAX), podnosząc się do 2 gigabajtów. Nvarchar, z drugiej strony, to kolumna, która może przechowywać dowolną długość danych Unicode. Kodapeaga, do której musi przestrzegać Nvarchar, to kodowanie 8 -bitowe. Maksymalny rozmiar Varchar wynosi 8000, a maksymalny rozmiar NVARCHAR wynosi 4000. W efekcie oznacza to, że pojedyncza kolumna Varchar może mieć maksymalnie 8000 znaków, a pojedyncza kolumna NVARCHAR może wynosić najwięcej 4000 znaków. Przekroczenie wartości kolumn staje się ogromnym problemem, a nawet może powodować poważne problemy, ponieważ wiersze nie mogą obejmować wielu stron, z wyjątkiem SQL Server 2005, a ograniczenie musi być przestrzegane lub spowodują błędy lub obcięcie…

Jedną z głównych różnic między varchar i nvarchar jest użycie mniejszej przestrzeni w Varchar. Wynika to z faktu, że Nvarchar zatrudnia Unicode, który z powodu kodowania specyfiki zajmuje więcej miejsca. W przypadku każdego przechowywanego znaku Unicode wymaga dwóch bajtów danych, co może powodować, że wartość danych będzie wyglądać wyżej w porównaniu z danymi nie-uniicode, których używa Varchar. Z drugiej strony Varchar wymaga tylko jednego bajtu danych dla każdej przechowywanej postaci. Jednak, co ważniejsze, chociaż użycie Unicode zajmuje więcej miejsca, rozwiązuje problemy wynikające z niezgodności kodowej, które są bólem rozwiązania ręcznego.

Zatem funkcję przestrzeni można przeoczyć w preferencja. Ponadto koszty dysków i pamięci również stały się dość przystępne, zapewniając, że funkcja przestrzeni można często przeoczyć, podczas gdy dłuższy czas, aby rozwiązać powstanie problemów z Varcharem, nie można tak łatwo odrzucić.

Wszystkie platformy programistyczne korzystają wewnętrznie nowoczesne systemy operacyjne, umożliwiając Unicode na działanie. Oznacza to, że Nvarchar jest stosowany częściej niż varchar. Unika się kodowania konwodowania, skracanie czasu potrzebnego do odczytania i zapisania do bazy danych. To również znacznie zmniejsza błędy, wraz z odzyskiwaniem błędów konwersji, które występują, staje się prostym problemem.

Korzyści z korzystania z Unicode dotyczy również osób korzystających z interfejsów aplikacji ASCII, ponieważ baza danych dobrze reaguje, szczególnie na system operacyjny i algorytmy koalicji bazy danych.  Dane Unicode Unikaj problemów i danych związanych z konwersją, można zawsze zatwierdzić, jeśli ograniczono do 7 -bitowego ASCII, niezależnie od starszego systemu, który należy zachować.

Streszczenie

Varchar i Nvarchar są wyposażone w różne typy znaków. Varchar wykorzystuje dane nie-uniicode, podczas gdy NVARCHAR wykorzystuje dane Unicode.

Zarówno Varchar, jak i Nvarchar mają różne typy danych, które należy przestrzegać. Varchar zapisuje tylko dane w sekwencji 1 bajtowej, a NVARCHAR zapisuje dane w 2 bajtach dla każdego znaku

Maksymalna długość również się różni. Długość varchar jest ograniczona do 8000 bajtów, a 4000 bajtów to granica dla NVarchar.

Wynika to z faktu, że rozmiar pamięci w Varchar jest prostszy w przeciwieństwie do danych Unicode używanych przez NVARCHAR.